51ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού & Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων

Τοποθέτηση του Προέδρου της Ομοσπονδίας Παναγιώτη Προύτζου

Κυρίες και κύριοι καλεσμένοι,

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι,

Εκ μέρους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας μας σας καλωσορίζω στο 51ο Απολογιστικό Συνέδριό μας.

Ένα συνέδριο που πραγματοποιείται στο ασφυκτικό περιβάλλον ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας, υψηλής ανεργίας και ληστρικής φορολογίας στην 8η κατά σειράν μνημονιακή χρονιά, με συνεχείς περικοπές κοινωνικών επιδομάτων και συντάξεων που πυροδοτούν φαινόμενα ακραίας φτώχειας και διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων.

Σε έναν κλάδο όπως ο Τουρισμός, παρά τη συνεχή μεγέθυνση και τα ρεκόρ επισκεψιμότητας και εσόδων, η εργοδοτική ασυδοσία έχει επιφέρει απορρύθμιση, μισθολογική ανισότητα και χειραγώγηση των εργασιακών σχέσεων, με συνεχή και βίαιη αποειδίκευση των κλαδικών ειδικοτήτων σε όρους εργασίας και αποδοχές ανειδίκευτου εργάτη, καθώς και γενικευμένη ανασφάλεια ιδιαίτερα στον χαοτικό χώρο του Επισιτισμού, από την επιβολή ενός νέου εργασιακού μοντέλου χαμηλού εργασιακού κόστους, σε συνδυασμό με ευελιξία και περιορισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ανομολόγητη αλλά τόσο προφανής επιδίωξη των εργοδοτών είναι η πλήρης εξατομίκευση των όρων αμοιβής και εργασίας στα τουριστικά επαγγέλματα, με αύξηση των διαφορετικών και άνισων εργασιακών όρων απασχόλησης.

Πολλές επιχειρήσεις του κλάδου πλέον λειτουργούν εξατομικευμένα σε περιβάλλον ασυδοσίας και αθέμιτου ανταγωνισμού και φιλοδοξούν να μεταχειρίζονται το εξαιρετικά εξειδικευμένο προσωπικό τους ως ανειδίκευτους εργάτες.

Το δίλημμα για τους εργαζόμενους είναι «αβέβαιη και υποβαθμισμένη δουλειά ή ανεργία»! Επικρατούν, η ψευδώς δηλωμένη απασχόληση και μαθητεία, η χαμηλή ειδίκευση και αντίστοιχα χαμηλοί ή απλήρωτοι μισθοί, τα εξαντλητικά ωράρια, τα εργατικά ατυχήματα και ο ηλικιακός ρατσισμός μετά την ηλικία των 40 – 45 ετών, με τον στρατό των ανέργων να διαμορφώνει εν δυνάμει συνθήκες πολιορκητικού κριού για την εργασία στον κλάδο.

Εργαλείο απορρύθμισης είναι η νομοθετημένη υπερενίσχυση της ευελιξίας στην εργασία και του διευθυντικού δικαιώματος, σε συνδυασμό με την επιθετική δημιουργία νέων επιχειρήσεων, με τις νεοανοιγόμενες να αποτελούν αποικίες ευελιξίας και βάναυσων εργασιακών σχέσεων.

Το κάδρο συμπληρώνουν εσχάτως ορισμένες από τις «ναυαρχίδες» της ελληνικής ξενοδοχείας, με αιφνίδια λουκέτα λόγω υπερδανεισμού ή μεταβίβασης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τους νέους επενδυτές που τις εξαγοράζουν, να θεωρούν τη χώρα ειδική οικονομική ζώνη για να πετούν στο δρόμο και την ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους συνθλίβοντας την επιβίωση των οικογενειών τους.

Φυσικά συνεχίζεται ο κρατικός παρεμβατισμός στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και στο περιεχόμενο των ΣΣΕ με κατάργηση θεμελιωδών αρχών και κανόνων των συλλογικών ρυθμίσεων και της υποχρεωτικής εφαρμογής και επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων και με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων μέσω ενώσεων προσώπων, αυτά τα αντιδημοκρατικά μορφώματα έρμαια των εργοδοτών, που συστήνονται χωρίς καμία εγγύηση δημοκρατικής εκλογής και λειτουργίας.

Παρά ταύτα η Ομοσπονδία θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη της σύναψης κλαδικών συμβάσεων για τη συλλογική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, εξάλλου η πλειοψηφία των ελάχιστων ενεργών κλαδικών συμβάσεων αφορούν τον κλάδο μας και από την αρχή του έτους έχουμε εκκινήσει διαπραγματεύσεις με όλες τις εργοδοτικές οργανώσεις στον Επισιτισμό Τουρισμό.

Εν τέλει στην Ελλάδα της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της αποδυνάμωσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η συνεχής ανάπτυξη του τουριστικού Τομέα και η αύξηση της κερδοφορίας πραγματοποιείται σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία και η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Ασφαλώς το μεγάλο ποιοτικό έλλειμμα στα εργασιακά δικαιώματα περιορίζει δραματικά την αναπτυξιακή συμβολή του Τουρισμού στην οικονομία, ενώ θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στον παραγωγικό μετασχηματισμό του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας.

Η Κυβέρνηση με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο κατάφερε ένα ακόμη χτύπημα στον κόσμο της εργασίας αφού υπονόμευσε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, ορίζοντας νέο ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει το απεργιακό δικαίωμα και η συλλογική αυτονομία των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η σημερινή Κυβέρνηση όμως κατάφερε και τα πλέον καθοριστικά χτυπήματα στον κλάδο μας, με την ενσωμάτωση της Πρόνοιας στην επικουρική ασφάλιση, την αρπαγή των εισφορών (δεκάδες εκατομμύρια ετησίως), των αποθεματικών και της περιουσίας του Ταμείου Πρόνοιας Ξενοδοχοϋπαλλήλων, το αυθαίρετο νέο κούρεμα των εφάπαξ παροχών που κατέληξαν και κάτω από τη σημερινή αξία των εισφορών των ασφαλισμένων αλλά και τη παράλληλη κατάργηση του ειδικού καθεστώτος της 20ετίας.

Με την κατάργηση της συμβολής των Βαρέων στον συνταξιοδοτικό μισθό που ακολούθησε την παλαιότερη εξαίρεση των ειδικοτήτων του κλάδου από την ασφαλιστική κλάση των Β.Α.Ε.

Αδιαφορώντας για τη στήριξη των εποχικά εργαζόμενων στον κλάδο με αποκατάσταση της επιδότησης ανεργίας όπως υπόσχονταν.

Με τη πλήρη απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης στον Τουρισμό.

Ο τουρισμός παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και η πολιτιστική κληρονομιά είναι ένα από τα κύρια συγκριτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού τουρισμού, εν τούτοις ο Πολιτισμός είναι πεδίο χαμηλής προτεραιότητας για τον Προϋπολογισμό.

Η νίκη της αντιμεταρρύθμισης αυτά τα 8 χρόνια ήταν απόλυτη. Στην Ελλάδα σήμερα η μόνη πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στον ακραίο συντηρητισμό του πελατειακού κρατισμού από τη μία πλευρά και τις δυνάμεις των παραγωγικών Ελλήνων που ασφυκτιούν από την καθυστέρηση. Ο πελατειακός κρατισμός μέσα από το λαϊκισμό και τη δημαγωγία καθηλώνει τη χώρα, για να διατηρηθούν σκανδαλώδη προνόμια των ευνοημένων του συστήματος, που τα πληρώνουμε οι απέξω με φόρους και φτώχεια.

Επιπλέον η μετακύλιση της χρεωκοπίας στις πλάτες μας και η υπερφορολόγηση, έχει καταστήσει την «ανάπτυξη», ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα της εποχής μας, δεδομένου ότι αυτή δεν έρχεται με ευχολόγια, δεν διατάσσεται, η προσέλκυση επενδύσεων απαιτεί σταθερό φορολογικό περιβάλλον και αναδιάταξη του παραγωγικού μοντέλου της χώρας με ένα προοδευτικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα συμφιλιώσει την ανάπτυξη με τη κοινωνική δικαιοσύνη.

Στην περίφημη επένδυση του Ελληνικού που εξελίσσεται σε σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, διακυβεύονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις απασχόλησης όμως οι «ταγοί του δημοσίου συμφέροντος» παρεμπόδιζαν την επένδυση, ανακαλύπτοντας δάσος και αρχαιότητες στον ασφαλτοτάπητα του πρώην αεροδρομίου!

Αυτό που αποδεικνύεται κάθε μέρα είναι πόσο ακριβά πληρώσαμε και θα εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε τις βολικές θεωρίες συνωμοσίας και ρηχές αντικαπιταλιστικές αναλύσεις, με βάση τις οποίες οικοδόμησαν κάποιοι την αντιμνημονιακή υπερπαραγωγή και ξεμείναμε με το φαύλο κύκλο της στασιμοχρεοκοπίας, τα ατελείωτα μνημόνια και την εξ αυτών λιτότητα διαρκείας, που ισοπεδώνουν εισοδήματα και κοινωνία.

Πάνω στη φτώχεια των ανθρώπων παίχτηκε ένα τεράστιο παιχνίδι δημαγωγίας και εξαπάτησης.

Οι φτωχοί αφήνονται στη μοίρα τους αλλά το κράτος μοίραζε και μοιράζει προνόμια και προσόδους σε ομάδες συμφερόντων!

Εννιά στους δέκα ανέργους δεν λαμβάνουν επίδομα ανεργίας αλλά στη χρεοκοπημένη Ελλάδα και η σημερινή Κυβέρνηση, γεμάτη ευαισθησία υποτίθεται για τους αδύναμους, δεν κατάφερε να βρει πόρους για να στηρίξει τους ανέργους και να προστατεύσει τους ευάλωτους, να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας από την ακραία φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό με την καθολική εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.

Συναδέλφισσες – οι,

Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει τη μάχη για μια νέα ώθηση στη προώθηση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για το τέλος του κοινωνικού ντάμπινγκ, τη δίκαιη οικονομία και αξιοπρεπή εργασία που εδράζεται στη συλλογική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, για την ανοδική σύγκλιση των αμοιβών και τη καλύτερη ισορροπία μεταξύ εργασίας και ιδιωτικής ζωής.

Αποτελεί πεποίθησή μας ότι για να περιοριστεί η ανεργία, καθοριστικό ρόλο θα παίξει η συνεννόηση μεταξύ εργοδοτών-εργαζομένων και η δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος. Η συζήτηση θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ανακούφιση εκείνου του τμήματος των ανέργων οι οποίοι ακόμα κι αν προκύψει επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, θα είναι δύσκολο να ξαναβρούν εργασία είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω έλλειψης προσόντων ή δεξιοτήτων.

Εάν δεν συνεργαστούν εργαζόμενοι, εργοδότες και κράτος ώστε οι άνεργοι να εκπαιδευτούν - επανεκπαιδευτούν - πιστοποιηθούν σε προσόντα και δεξιότητες που υπάρχει ζήτηση, για την ένταξη στην αγορά εργασίας των νέων αλλά και επανένταξη των ανέργων που προκύπτουν στον κλάδο μας από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα και από τις πολύμηνες αναστολές λειτουργίας λόγω ολικής ανακαίνισης, καθώς και ο σχεδιασμός της εκπαίδευσης να είναι συνεχής και δυναμικός ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς, τότε, οι νέες θέσεις είναι προφανές ότι θα καλυφθούν από εισαγόμενους εργαζόμενους και θα απολεστεί κάθε ελπίδα περιορισμού των ανισοτήτων και κοινωνικού αποκλεισμού των μακροχρόνια ανέργων.

Τοποθέτηση της ΔΑΣ (από τον συνάδελφο Νίκο Παπαγεωργίου)

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Θέλουμε να ξεκινήσουμε την τοποθέτησή μας σαν Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία σήμερα στο Απολογιστικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας, με ένα ζήτημα που κατά την άποψή μας αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η αντιπαράθεση των δυνάμεων μέσα στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος δεν ήταν και δεν είναι, μια στενά εσωτερική υπόθεση, μια στενή αναμέτρηση για τη διαμόρφωση συσχετισμών, όπως επιχειρούν ορισμένοι να την παρουσιάσουν. Είναι στενά δεμένη με τα άμεσα συμφέροντα, με το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με την ίδια την προοπτική τους.
Η διαφωνία, η διαπάλη, η μάχη που γίνεται κύρια στο ποια γραμμή θα ακολουθήσουμε σαν εργατικό κίνημα, από το πιο μικρό σωματείο μέχρι τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, δεν είναι η αιτία που δεν επιτυγχάνεται η ενότητα των εργαζομένων, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να κατακτηθεί, να εδραιωθεί.
Και μ’ αυτήν την έννοια επιδιώκουμε να γίνεται σε κάθε Γενική Συνέλευση σωματείου, σε κάθε Συνέδριο Ομοσπονδίας, συζήτηση ουσίας, όχι μόνο για το πώς καθοδηγήθηκε η κάθε οργάνωση από το διοικητικό συμβούλιο, αλλά και για τις ευθύνες που έχουν οι εργαζόμενοι, τα μέλη μιας ΓΣ, οι σύνεδροι σε ένα δευτεροβάθμιο όργανο.

Είναι γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην δική μας Ομοσπονδία μειοψηφούν. Λιγότερα είναι τα σωματεία που είναι στη γραμμή του ΠΑΜΕ, περισσότερα όσα ελέγχει με διάφορους τρόπους και μέσα η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ, γενικά οι δυνάμεις που έχει η εργοδοσία στον κλάδο.
Αναλογεί αυτός ο συσχετισμός και στη δράση, στους αγώνες που οργανώνονται, στην αντίσταση που εκφράζεται από σωματεία, στις διεκδικήσεις, σε μικρές –έστω- νίκες;
Όχι συνάδελφοι. Αντίθετα η κατάσταση είναι εδώ αντεστραμμένη.
Η δράση των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε ξενοδοχεία και επισιτισμό, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες που συναντήσαμε ποτέ, με αντιπάλους όλο το σύστημα και τους εκφραστές του, άφησε το αποτύπωμά της σε καιρούς που περισσεύει η τρομοκρατία και η αντίληψη, οι διάφορες θεωρίες των εχθρών του κινήματος, ότι «τίποτε δεν γίνεται».

•    Οι συνάδελφοι στο ξενοδοχείο Χανδρή -και τώρα του Ανδρεάδη- στην Κέρκυρα, με μπροστάρη το κλαδικό σωματείο, για μήνες πάλεψαν και κατάφεραν να μην χαθεί ούτε ένα δικαίωμα, ούτε μια θέση δουλειάς, από αγοραπωλησίες που έχουν μόνιμα στόχο τους εργαζόμενους. Ποιος μπορεί άραγε να βρει οποιαδήποτε ομοιότητα ως προς το αποτέλεσμα με την περίπτωση του Αστέρα Βουλιαγμένης, όπου πάνω από 600 εργαζόμενοι στάλθηκαν στην ανεργία;

•   Η μάχη των συναδέλφων στο Μετροπόλιταν για να μην πληρώσουν την ανακαίνιση του ξενοδοχείου, δείχνει πώς οι εργαζόμενοι μπορούν να διασφαλίσουν δικαιώματα όταν οργανωμένα μέσα από τα σωματεία τους σηκώνουν κεφάλι, με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα. Όλοι μπορούμε να θυμηθούμε δεκάδες αντίστοιχες περιπτώσεις που μια ανακαίνιση ταυτόχρονα σήμανε εκατοντάδες απολύσεις και με άλλους όρους επιστροφή στη δουλειά των ελάχιστων που απέμειναν.

•    Ο άνισος αγώνας των τριών επιχειρησιακών σωματείων στη Ρόδο που δημιουργήθηκαν για να ορθώσουν τοίχος απέναντι στα σχέδια των πολυεθνικών, χωρίς να έχουν στήριξη από το Συνδικάτο τους, από το Εργατικό τους Κέντρο, τί σχέση έχει με εκείνα τα επιχειρησιακά σωματεία (σαν του Κάραβελ) που αξιοποιούνται από την εργοδοσία για να περάσουν ένα εσωτερικό κανονισμό «καρμανιόλα» για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες των εργαζομένων;

•    Ο πολύμηνος αγώνας των εργαζομένων και του σωματείου στο Athens Ledra απέναντι στην  κυβέρνηση, στην εργοδοσία, σε δεκάδες επίδοξους εκμεταλλευτές, έγινε γνωστός σε όλη τη χώρα και σε όλο τον κόσμο. Το κύμα αλληλεγγύης που ακολούθησε απέδειξε ότι όταν οι εργάτες ενώνονται δεν έχουν αντίπαλο. Ο αγώνας αυτός είχε ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να πάρουν τα δεδουλευμένα τους, μεγάλο μέρος της αποζημίωσης και δίνεται η συνέχεια του αγώνα για την διαδοχή στον νέο εργοδότη, με τη στήριξη του Συνδικάτου και επιχειρησιακών σωματείων. Πού αλήθεια υπάρχει ανάλογο παράδειγμα από σωματεία που κινούνται στη λογική να μη θιγούν τα ιερά και όσια της εργοδοσίας που είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το κέρδος;

Θα μπορούσαμε να φέρουμε ακόμη δεκάδες παραδείγματα, κι από άλλες περιοχές, όμως το κύριο είναι ότι το ΠΑΜΕ στον κλάδο αποτελεί μια δύναμη προοπτικής, την ελπίδα των εργαζομένων για να πάρουν μπροστά οι μηχανές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Άρα, συνάδελφοι σύνεδροι, η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο γραμμές ούτε στείρα είναι, ούτε γίνεται για μικροπαραταξιακούς λόγους όπως πολλοί ισχυρίζονται. Έχει ευρύτερη σημασία και γι’ αυτό πρέπει να αναπτύσσεται ενιαία παντού, να συμβάλει να ωριμάζουν οι συνειδήσεις, να διαπερνά σαν κλωστή από την αρχή ως το τέλος όλη τη λειτουργία και τη δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτό μπορεί να εξασφαλίσει την ενότητα των εργαζομένων, απέναντι στα συμφέροντα της εργοδοσίας και με κίνητρο τις ανάγκες των εργατικών οικογενειών.
Με αυτή την έννοια θέλουμε να αναπτύξουμε για μια ακόμη φορά την πρότασή μας προς τα σωματεία του κλάδου, με βάση αυτή τη γραμμή πάλης που δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να αλλοιωθεί, γιατί είναι δουλεμένη μέσα στους χώρους δουλειάς, με αγώνες κλαδικούς και γενικούς στο πλάι του ταξικού εργατικού κινήματος.

Είναι πια γνωστό σε όλους μας ότι διανύουμε μια δύσκολη και σύνθετη περίοδο, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πέρασαν 8 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του δεν έχει προηγούμενο. Τέσσερα μνημόνια, εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι, εκατομμύρια άνεργοι, με συντριπτικά ποσοστά στους νέους και στις γυναίκες. Νομίζουμε ότι κάθε παραπάνω περιγραφή θα ήταν περιττή, αφού τα νιώθουμε όλοι στο πετσί μας.
Να κρατήσουμε όμως ότι αυτές οι εξελίξεις δεν ήταν παρά οι διαχρονικές απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας για πιο φθηνή εργασία και μεγαλύτερη κερδοφορία από την αύξηση της δικής μας εκμετάλλευσης.
Και δεν είναι όλα αυτά ελληνικό φαινόμενο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, υποχώρησε η τιμή της εργατικής δύναμης, εξαιτίας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ισχυρότερων μονοπωλίων, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην ΕΕ. Κοινή τους επιδίωξη είναι πώς θα επιτευχθεί η καλύτερη μοιρασιά στον πλούτο που παράγει η εργατική τάξη σε όλο τον κόσμο. Οι διαφορές τους περιορίζονται κυρίως σε δυο ζητήματα: ποιο μείγμα πολιτικής είναι αυτό που θα διασφαλίσει καλύτερα την καπιταλιστική ανάπτυξη και τα κέρδη και ποιος θα επικρατήσει στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς και ενέργειας.

Στο πρώτο ζήτημα είδαμε τα εδώ αστικά κόμματα να κονταροχτυπιούνται από την έναρξη της κρίσης για το ποια πολιτική αποδίδει καλύτερα στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος, ώστε να πετύχουν να εξυπηρετήσουν τις επιδιώξεις του ΣΕΒ, του ΣΕΤΕ, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε καλύτερα, γιατί πέρασε νόμους που δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι. Και τα κατάφερε συνάδελφοι με τη συμβολή των συνδικαλιστικών εκείνων παρατάξεων, που καθαρά ή λιγότερο ανοιχτά, στηρίχτηκαν «στην ελπίδα που έρχεται». Εμείς σαν ΠΑΜΕ στον κλάδο είχαμε προειδοποιήσει ότι καμιά σύγκρουση δεν πρόκειται να κάνει καμιά κυβέρνηση που θέτει ως προϋπόθεση την καπιταλιστική ανάπτυξη, τα κέρδη των εργοδοτών. Επιβεβαιωθήκαμε δυστυχώς σε όλα. Και δεν είναι μονάχα ότι πέρασε όλα τα αντεργατικά μέτρα, αλλά έβαλε πλώρη να θωρακίσει και με μέτρα καταστολής το νέο τοπίο που εδραιώνεται μέσα στους χώρους δουλειάς, με πρώτο την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος.

Και δεν έμεινε ούτε κι εκεί. Με τη στάση της έχει συνταχθεί και θέλει μάλιστα να συμπρωταγωνιστήσει με τους φονιάδες των λαών. Με ευθύνη της το Αιγαίο έχει καταντήσει ΝΑΤΟική θάλασσα. Οι εξελίξεις στην περιοχή (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Αφρική, Τουρκία) η καθεμιά κι όλες μαζί αποτελούν εστίες συγκρούσεων, που μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένη σύρραξη. Αυτοί που στέλνουν στο μακέλεμα τους λαούς, αλλάζοντας τα σύνορα για να ελέγξουν γεωστρατηγικά ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι οι ίδιοι που μειώνουν μισθούς και δικαιώματα, που στερούν από το λαό στοιχειώδης παροχές πρόνοιας, υγείας, μόρφωσης.

Δεν είναι τυχαία η στιγμή που φουντώνει το θέμα της ονοματολογίας για τα Σκόπια. Θέλουν γρήγορα να κλείσει το θέμα ώστε η ΠΓΔΜ να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, συγκαλύπτοντας παράλληλα τους σχεδιασμούς τους για τα Βαλκάνια. Οι εργαζόμενοι πρέπει να μην παίξουμε το παιχνίδι τους. Η δική μας γραμμή είναι ότι κάθε λύση πρέπει να προϋποθέτει εγγυήσεις που θα βρίσκονται μακριά από αλυτρωτισμούς, από εθνικισμούς, από σοβινισμούς, που θα υπερασπίζεται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, μακριά από αλλαγές συνόρων τις οποίες στηρίζει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ με το αίμα των λαών.

Γι’ αυτό και δεν συμμετέχουμε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, που καλλιεργούν το μίσος μεταξύ των λαών. Η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα, προσπαθούν να χαράξουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές για να μην αποκαλυφθεί το γεγονός ότι όλοι μαζί στηρίζουν το ΝΑΤΟ, την πολιτική των ΗΠΑ – ΕΕ, που είναι η αιτία της κατάστασης στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Έχουμε χρέος να δυναμώσει ακόμη περισσότερο μέσα στα συνδικάτα η πάλη ενάντια στον εθνικισμό, το σωβινισμό και το ρατσισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, η απομόνωση σε όλους τους εργασιακούς χώρους της εγκληματικής, ναζιστικής συμμορίας των αφεντικών, της Χρυσής Αυγής.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Βιώνουμε εποχή μεγάλης ανάπτυξης στον τουρισμό. Χρειάζεται όμως να λάβουμε υπόψη μας ότι η σημερινή γιγάντωση του είναι τόσο εύθραυστη όσο και οι συμμαχίες των ιμπεριαλιστικών κρατών που αλλάζουν μήνα με το μήνα. Ωστόσο, το 2017 οι διεθνείς τουριστικές αφίξεις παρουσίασαν αύξηση 7%, κι αναμένεται να συνεχισθούν και μέσα στο 2018, με πρωταγωνίστρια τη Μεσόγειο.

Για την Ελλάδα οι εκτιμήσεις για το 2017 πλησιάζουν τα 30 εκατομμύρια επισκεπτών. Με βάση τα τελευταία στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΤΕ την περίοδο Ιανουαρίου-Οκτωβρίου η εισερχόμενη ταξιδιωτική κίνηση αυξήθηκε κατά 10,1%. Αντίστοιχα αυξήθηκαν οι ταξιδιωτικές εισπράξεις την περίοδο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου 2017 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2016.

Η ανάπτυξη που παρουσιάζει ο τουρισμός τα τέσσερα τελευταία χρόνια πλέον σταθεροποιείται, δείχνοντας και σημάδια επιπλέον ανόδου για τα επόμενα χρόνια. Δεκάδες μεγάλες πολυεθνικές που είτε αγοράζουν γη, είτε διαχειρίζονται ξενοδοχειακές μονάδες επενδύουν στη χώρα, τις περισσότερες φορές σε συνεργασία με ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Την ίδια ώρα η σκληρή πραγματικότητα, που δεν κρύβεται ούτε με μαθηματικές αλχημείες, στον τομέα της απασχόλησης φανερώνουν ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτή την ανάπτυξη. Ενώ με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ υπάρχει το 2017 αύξηση στους δείκτες απασχόλησης και ωρών εργασίας κατά 10,3% και 15,1% αντίστοιχα σε σχέση με το Γ τρίμηνο του 2016, που παρουσιάζεται και η μεγαλύτερη ένταση εργασίας λόγο της τουριστικής περιόδου, η συμβολή του τουρισμού στην απασχόληση αυξήθηκε μόνο κατά 1,2%, που δείχνει την εντατικοποίηση που συντελείται.

Και τα πράγματα θα εξελιχθούν ακόμη χειρότερα. Ο ΣΕΒ στέλνει συνεχώς ξεκάθαρο μήνυμα συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής μετά και την 3η αξιολόγηση. Αξιώνει να «μην υπάρξει επιστροφή στις εσφαλμένες πολιτικές» κι εννοεί τα δικά μας δικαιώματα.

Οι ασυδοσία των ξενοδόχων και των μεγάλων επισιτιστικών επιχειρήσεων έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Μετά το χτύπημα που έχουν καταφέρει στο εισόδημα, με αποτέλεσμα ο μέσος μισθός να έχει πέσει κάτω κι από το 30%, στην πλήρη ανατροπή του ημερήσιου κι εβδομαδιαίου χρόνου δουλειάς, τώρα ζητούν και την κατάργηση και του 5θημερου.

Κι από την άλλη, δεν μπορεί να μην ασκηθεί εδώ σε αυτό το Συνέδριο κριτική σε μια πλειοψηφία που απέναντι σε όλα αυτά, στα πριν και τα μετά, έχει συνταχθεί πλήρως με την εργοδοσία, καμιά φορά και πιο μπροστά από αυτήν, προωθώντας την περιβόητη ανάπτυξη από την οποία όλοι θα κερδίσουμε. Και δεν ξεχάσαμε βέβαια ούτε την συμφωνία της πλειοψηφίας με τη ΓΣΕΕ για την αποδοχή της μείωσης του κατώτατου μισθού στα 586 και 511 για τους νέους, ούτε την υπογραφή  των δυο τελευταίων κλαδικών ΣΣΕ με μειώσεις σε μισθούς και κατάργηση του 8ωρου, ούτε την επί της ουσίας συμφωνία της στην διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, εισάγοντας μάλιστα και ποσοστώσεις.

Αλλά το κύριο παραμένει τί κάνουμε τώρα;
Τί μπορεί να είναι αυτό που δείχνει αλλαγή πορείας, έστω και σε επιμέρους ζητήματα; Τίποτε! Απεναντίας, από παντού έρχονται οι διαβεβαιώσεις ότι θα συνεχίσει η ίδια πλειοψηφία στον ίδιο δρόμο και χειρότερο.

Να πούμε δυο τρία παραδείγματα, ενδεικτικά:

1.    Αντί να γίνει προσπάθεια να πάρουν τα πάνω τους τα σωματεία, να αποκτήσουν πραγματικά πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα, να μπει σχέδιο αγωνιστικής ανάτασης, να υπάρξει πλαίσιο αιτημάτων που να απαντά στην σημερινή κατάσταση που διαμορφώθηκε, έχουμε μια πλειοψηφία στην Ομοσπονδία που λειτουργεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Διατηρούν πάση θυσία άμαζες οργανώσεις, στην καλύτερη περίπτωση τις χρησιμοποιούν για εκλογικό μαγαζί που θα τους δώσει τη δυνατότητα να συνεχίζουν να στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες τους. Και ξέρετε σε ό,τι μας αφορά δεν έχουμε καμιά φιλοδοξία να τους αντικαταστήσουμε. Η δουλειά του συνδικαλιστή είναι έξω στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά και στο δρόμο. Πέρα όμως από την αγάπη τους για τους τίτλους, η σοβαρή τους επιδίωξη είναι να διατηρήσουν ένα συσχετισμό που να διασφαλίζει την κερδοφορία της μεγαλοεργοδοσίας. Απόδειξη ότι όποτε η εργοδοσία δεν τους χρειάζεται, αφήνουν τα σωματεία να αδρανήσουν, ή αποχωρούν όπως συνέβη με δεκάδες κλαδικά στη Β. Ελλάδα κι αλλού, στο Athens Ledra, ή στον Αστέρα.

2.    Μπορούμε ακόμη να σταθούμε και στη στάση που είχαν σχετικά με το ζήτημα της απεργίας. Η κλαδική απεργία του Ιούλη του 17 ήταν ένας σταθμός για τον κλάδο, κύρια στην αποκάλυψη του τί μπορεί να σημαίνει αυτή η «δίκαια ανάπτυξη» που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα αναπτυξιακά συνέδρια που έκανε και κάνει σε όλη την περιφέρεια. Πώς οργανώθηκε από την πλευρά της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας; Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό γιατί δεν έκανε τίποτε να την οργανώσει. Ό,τι έγινε αφορούσε ορισμένα σωματεία που είναι στη γραμμή του ΠΑΜΕ, χωρίς να λέμε ότι όλα καλώς καμωμένα ή δεν έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας. Αλλά και η στάση τους στην Αθήνα δεν μπορεί να περάσει έτσι. Καθόλου δεν μας αρκεί το ξεγύμνωμά τους στην πλατεία Κλαυθμώνος όταν μάζεψαν μια εξέδρα, λίγο αφότου την έστησαν γιατί δεν είχαν από κάτω ούτε ένα εργαζόμενο. Η αξίωσή τους να μπει το Συνδικάτο της Αττικής, το μεγαλύτερο στη χώρα, κάτω από το πανό της Ομοσπονδίας, δείχνει ότι δεν τους καίγεται καρφάκι για την ουσία. Και είναι θλιβερή αυτή η εικόνα. Δεν τιμά ούτε τον κλάδο, ούτε βέβαια τους ίδιους.

3.    Μα ακόμη χειρότερα έκαναν κι αργότερα. Απέναντι στην επιδίωξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με την πλειοδοσία της ΝΔ, να απλώσουν τα ξερά τους στο δικαίωμά μας να απεργούμε, με την περίφημη τροπολογία του Δεκέμβρη, έκλεισαν τα αυτιά τους σε όλα τα καλέσματα να σηκωθεί απεργιακό κλίμα και δεν έβγαλαν ούτε μια ανακοίνωση για το ονόρε. Συμφωνούν άραγε με την κυβέρνηση; Εκτελούν συμβόλαιο με την εργοδοσία που διακαώς επιζητά να τελειώνει με ό,τι αποτελεί εμπόδιο για να γενικεύσει τον εργασιακό μεσαίωνα ακόμη και κει που οι εργαζόμενοι αγωνίζονται;

Φαίνεται βέβαια καθαρά από τα γραπτά τους, από όσα λένε, κυρίως όμως από όσα κάνουν -ή δεν κάνουν, ότι συμφωνούν απόλυτα με το καταπληκτικό αυτό τσιράκι του συστήματος και της εργοδοσίας, τον πρόεδρο του ΕΚΘ, που ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι «ο ρόλος του συνδικαλιστή είναι να στηρίζει τους υγιείς επιχειρηματίες» και πως «ο νόμος για την απεργία είναι χωρίς ουσία, πολύ κακό για το τίποτε». Θα πει φυσικά κάποιος: «αν έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την ταξική πάλη τί άλλο να έλεγαν;». Και δίκιο θα έχει.

Ξέρετε συνάδελφοι, κάποιοι από μας είμαστε καιρό σε αυτήν εδώ την Ομοσπονδία. Ζήσαμε και εποχές, όχι πολύ παλιά, που ορισμένα ζητήματα θεωρούνταν από όλους, τουλάχιστον στα λόγια, ιερά και όσια. Πάντα υπήρχαν οι δυο γραμμές μέσα στο κίνημα, πάντα διαφωνούσαμε, αλλά κανείς και ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το δικαίωμα του κάθε συνδικαλιστή να παρέμβει εκεί που θεωρούσε σωστό, με βάση τις θέσεις του και τη γραμμή που ακολουθούσε μέσα στο κίνημα. Τώρα κι αυτό έχει αλλάξει.

•    Στη Ρόδο διαγράφουν όποιον τολμήσει να αποκαλύψει το γεγονός ότι ο πρόεδρος του εκεί κλαδικού σωματείου πιο εργοδοτικός δεν γίνεται, αφού ο ίδιος υπονομεύει τη ΣΣΕ που υπέγραψε.
•    Στην προσπάθεια του επικεφαλή της ΔΑΣ και μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας να επισκεφτεί χώρο δουλειάς στην περιφέρεια, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, με τη συμβολή του προέδρου του εκεί ΕΚ ζήτησαν από τον εργοδότη να του απαγορεύσει την είσοδο στο ξενοδοχείο.
•    Τον πρόεδρο του Συνδικάτου στη Θεσσαλονίκη, μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας και στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ τον καλούν σε απολογία γιατί έκανε παρέμβαση σε σωματείο που οι αρχαιρεσίες γινόταν στα βουβά, μακριά κι έξω από τους εργαζόμενους του κλάδου, δίχως να τηρούνται οι διαδικασίες που προβλέπονται.
•    Την ίδια συμπεριφορά έχουν απέναντι στο πρόεδρο του σωματείου στην Κέρκυρα, μέλος της διοίκησης της Ομοσπονδίας και της ΓΣΕΕ, γιατί αποκάλυψε ότι η κατάσταση ψηφισάντων σε σωματείο του κλάδου έδειχνε περισσότερους από όσους προσήλθαν στην κάλπη.

Να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Τις συνδικαλιστικές μας ιδιότητες δεν μας τις δίνει κανένα προεδρείο, καμιά πλειοψηφία. Τις δίνουν οι εργαζόμενοι κι αυτό δεν μπορείτε να το αλλάξετε. Δεν χρειαζόμαστε καμιά εξουσιοδότηση να παρέμβουμε όπου νομίζουμε κι αυτό γίνεται με όρους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς. Θα μας απαγορεύσετε να έχουμε άποψη, θέση και να τα παλεύουμε; Σε τί λοιπόν διαφέρετε από την κυβέρνηση και την εργοδοσία;

Αν κάποιον χρειάζεται να ψάξετε για «νομιμοποίηση» ψάξτε μεταξύ σας. Ανάμεσά σας υπάρχουν συνάδελφοι που δεν εκλέγονται από πουθενά κι έχουν θέσεις ευθύνης στο όργανο που σήμερα έχει το απολογιστικό του συνέδριο.

Και τέλος, σας προειδοποιούμε από αυτό εδώ το βήμα. Καλύτερα να μην κάνετε οποιαδήποτε προσπάθεια να στήσετε δήθεν πανελλαδικά πρωτοβάθμια ψευτοσωματεία για να αποκτήσετε ιδιότητα αντιπροσώπου. Σε κάποιο από τα 100 σωματεία της Ομοσπονδίας θα βρείτε χώρο, είναι βέβαιο. Όσο για την ιδιότητα του εργαζόμενου δεν τη χρειάζεστε απαραίτητα. Μπορεί να σας το επιβεβαιώσει κι ο συνάδελφος Λαζαρίδης.

Συνάδελφοι

Για μας είναι ξεκάθαρο κι αποτελεί τον κύριο άξονα της γραμμής μας μέσα στο κίνημα, ότι αυτό το σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση έχει φτάσει στα ιστορικά του όρια, δεν μπορεί να δώσει τίποτε άλλο πια στους λαούς πέρα από φτώχια, πολέμους, ανεργία.
Αυτό οδηγεί όλες μας τις συλλογικές επεξεργασίες σε κάθε ζήτημα και αντίστοιχα τις αποφάσεις μας. Γι’ αυτό πίσω δεν κάνουμε από την προσπάθειά μας να ανασυντάξουμε το κίνημα με τους όρους που έχουμε συμφωνήσει, παρά τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις μας, που ποτέ δεν κρύψαμε και παλεύουμε να τις ξεπεράσουμε, να βελτιώσουμε τη δουλειά μας παντού, σε όλους τους τομείς.

Χθες προηγήθηκε η συνεδρίαση της Πανελλαδικής μας Γραμματείας, όπου συζητήθηκε η συνέχεια που χρειάζεται να δώσουμε στο κίνημα. Η απόφαση μας είναι να προχωρήσουμε με πλατιά συζήτηση παντού στους χώρους δουλειάς, με τα συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα πορεία, δεμένα όμως με το νέο αγωνιστικό πρόγραμμα. Αυτό καταθέτουμε και δω όπως έχουμε καθήκον.

•  Καταρχάς έχουμε δεσμευτεί ότι ο νόμος για την απεργία «θα μείνει στα χαρτιά», κι αυτό απαιτεί να μην σταματήσει η συζήτηση για το χαρακτήρα της αλλαγής στο συνδικαλιστικό νόμο, την παρέμβαση του κράτους και της εργοδοσίας στην εσωτερική λειτουργία των εργατικών οργανώσεων. Είναι καθαρό, ότι την αυτοτέλεια των Συνδικάτων την υπερασπίζουμε απέναντι στο κράτος και την εργοδοσία, δεν τη παραδίδουμε, τη διεκδικούμε. Άλλωστε προετοιμάζουν για τη συνέχεια το ηλεκτρονικό μητρώο μελών, παρέμβαση στην αντιπροσωπευτικότητα Σωματείων, στην άρση της προστασίας των συνδικαλιστών, στα οικονομικά Συνδικάτων. Για μας καλύτερή απάντηση από την επιμονή μας στις μαζικές γενικές συνελεύσεις, στην ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων δεν μπορεί να υπάρξει. Επιμένουμε σε αυτό και δεν το εξαρτούμε από το τι προβλέπει ο νόμος.

•  Δίνουμε βάρος στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για την οποία έχει ήδη ξεκινήσει διαπραγμάτευση ανάμεσα σε ΓΣΕΕ – κυβέρνηση – ΣΕΒ. Η στάση της ΓΣΕΕ, η οποία στην τελευταία της συνεδρίαση υιοθέτησε το αίτημα μας για 751 ευρώ, συνοδεύεται από πολιτικό σκεπτικό που ακυρώνει οποιαδήποτε διεκδίκηση, υπονομεύει κάθε προσπάθεια να οργανωθεί ο αγώνας για τις ΣΣΕ.

•   Αλλά και σε σχέση με τη διαπραγμάτευση που έχει ήδη ξεκινήσει για τη ΣΣΕ στα ξενοδοχεία, από την οποία μας έχει προκλητικά αποκλείσει η πλειοψηφία, εξακολουθεί και είναι απαράδεκτη η σιωπή της. Τί φοβούνται άραγε; Τί μένει ακόμη να κρύψουν μετά από τον τρόπο που υπέγραψαν δυο φορές τα τελευταία χρόνια το ξήλωμα μισθών και δικαιωμάτων; Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι θα υπογραφεί κλαδική ΣΣΕ. Οι εργοδοτικές οργανώσεις των ξενοδόχων, από τον ΣΕΤΕ, την ΠΟΞ, μέχρι και ορισμένες κατά τόπους Ενώσεις, επιζητούν την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ με την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, ή με εργοδοτικά κλαδικά σωματεία για δυο λόγους: πρώτα γιατί η νομοθεσία δεν την καθιστά πλέον υποχρεωτική και άρα έχουν την δυνατότητα να μην την εφαρμόσουν και κατά δεύτερο λόγο γιατί έχει πρόθυμους διαπραγματευτές που υπογράφουν όρους που διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους, παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρόεδρος της ΕΞΡεθύμνου). Το ζήτημα που για καιρό αξιοποιεί η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας είναι ότι αποτελεί στρατηγική επιλογή των εργοδοτών το χτύπημα ταξικών Συνδικάτων γι’ αυτό δεν θέλουν να υπογράψουν μαζί μας ΣΣΕ. Γνωρίζουν καλά ότι για μας οι ΣΣΕ αποτελούν μέτωπο πάλης που επιδιώκουμε να χτίζει ταξική συνείδηση στον εργαζόμενο, προτάσσοντας την ικανοποίηση των αναγκών μας κι όχι τα κέρδη τους. Η απαίτησή μας για κατάργηση των αντεργατικών μέτρων που περνά και μέσα από την πάλη μας για υπογραφή ΣΣΕ, προσανατολίζει τους εργοδότες να αποφεύγουν κάθε συζήτηση για υπογραφή ΣΣΕ με τις δυνάμεις μας. Δεν θέλουν καμία επιστροφή στο παρελθόν, καμία σύνδεση με μισθούς και δικαιώματα που υπήρχαν ως το 2012. Μια από τις πιο σημαντικές γι’ αυτούς επιδιώξεις είναι η ενίσχυση της ευελιξίας, της εφαρμογής της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, της απελευθέρωσης του ωραρίου, ζητήματα που δεν θα δεχόμασταν ποτέ να ρυθμίσουμε μέσα από ΣΣΕ. Απεναντίας δουλεύουν καλά την ενοχοποίηση των δικαιωμάτων που υπήρχαν πριν το 2009, ως αιτία της καπιταλιστικής κρίσης. Θέλουν να εξακολουθήσει το αίσχος των 586 να καθορίζεται με κυβερνητική απόφαση, αφού επηρεάζει άμεσα το μέσο μισθό που ισχύει σήμερα στα ξενοδοχεία. Το γεγονός ότι η πλειονότητα των ξενοδόχων αυτά εφαρμόζουν (είτε μέσα από Ενώσεις Προσώπων, είτε αυθαιρετώντας) συμπιέζει τον μισθό της κλαδικής, ελλείψει και της υποχρεωτικότητας.

Κόντρα σε όλα τα παραπάνω εμείς έχουμε να παρατάξουμε τους εργαζόμενους του κλάδου και τις ανάγκες τους.

Είμαστε σε μια νέα κατάσταση μετά την καπιταλιστική κρίση, με δραματικές επιπτώσεις στην ζωή των εργαζομένων, στους μισθούς, στα ωράρια, στις εργασιακές σχέσεις, στις συνθήκες δουλειάς. Άρα υπάρχει μεγάλη ανάγκη να παλέψουμε για ΣΣΕ που όχι μόνο να σταματήσουν την κατρακύλα των μισθών και δικαιωμάτων, αλλά και να προβλέπουν αυξήσεις, επαναφορά δικαιωμάτων σε μεγάλους χώρους δουλειάς, αλλά και συνολικά στον κλάδο.

Είναι αναγκαίο να παλέψουμε για να σταματήσουμε τις Ενώσεις Προσώπων, που αποτελούν εργαλείο των εργοδοτών για να ρίξουν τις συμβάσεις στο κατώτερο επίπεδο των 586 ευρώ, κάτι που μπορεί να αποτραπεί μόνο από την οργάνωση των εργαζομένων στα επιχειρησιακά και κλαδικά τους σωματεία, με ταυτόχρονη πάλη για να επιβάλουν ΣΣΕ που θα εμποδίζουν τους εργοδότες να εφαρμόζουν τα κατώτερα όρια, τόσο σε μισθούς, όσο και σε δικαιώματα.

Πρέπει να λάβουμε ακόμη υπόψη μας ότι μεγαλώνει η διαίρεση των εργαζόμενων, η απόσταση μισθολογική και εργασιακών σχέσεων στον ίδιο χώρο. Παλιοί εργαζόμενοι εξακολουθούν να αμείβονται παρά τις μειώσεις με τους κλαδικούς όρους που υπήρχαν, ενώ οι νεότεροι που μπήκαν στη δουλειά μετά το 2012, σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζουν τους παλιούς μισθούς. Κατά κανόνα δουλεύουν χωρίς να έχουν γνωρίσει ΣΣΕ που ενοποιούν τους όρους δουλειάς για όλους τους εργαζόμενους.

Και τέλος, υπάρχει μια σειρά 16 ευέλικτων μορφών εργασίας. Χιλιάδες εργάζονται με διαλείπουσα εργασία (με την ώρα, ή την ημέρα, ή τη βδομάδα) με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής, εργολαβικοί, εποχικοί κτλ., στους οποίους κατά κανόνα δεν εφαρμόζεται καμιά ΣΣΕ. Αποτελεί μονόδρομο για μας η οργάνωσή τους στα σωματεία, η απαίτηση να εργάζονται και να αμείβονται όπως και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, κάτι που δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να εφαρμόζεται κάποια συλλογική ρύθμιση.

Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι ανάγκη να υπάρξει ικανοποιητική και σε βάθος συζήτηση μέσα στα σωματεία για τις ΣΣΕ.

Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα από τα διοικητικά συμβούλια, ώστε να κατακτάται ενιαία αντίληψη στους εργαζόμενους του χώρου και του κλάδου, ότι η μάχη για τις ΣΣΕ είναι μια μάχη που δίνουμε στο πλαίσιο της προώθησης της γραμμής της ανασύνταξης στο εργατικό κίνημα. Κι αυτό έχει συνάδελφοι απαιτήσεις. Από το να πειστεί πρώτα από όλα ο εργάτης για την ανάγκη να οργανωθεί στο σωματείο, μέχρι και να συμμετέχει στο σχεδιασμό, στη δράση του κάθε σωματείου κι όχι μόνο στις αρχαιρεσίες.

Τα δε διοικητικά συμβούλια χρειάζεται να είναι αφοσιωμένα στα συμφέροντα των εργαζομένων μακριά από την αντίληψη ότι εργάτες κι εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα.

Απαιτείται ενιαίο, σταθερό σχέδιο διεκδικήσεων για τα καθημερινά προβλήματα, αλλά και σχέδιο για τη μόνιμη και ουσιαστική ικανοποίηση των βασικών αναγκών της εργατικής οικογένειας. Θέλει ειδικά αιτήματα για τους νέους εργαζόμενους, τις γυναίκες εργαζόμενες, τους μετανάστες.

Ποια είναι τα δικά μας κριτήρια στη μάχη που δίνουμε:

1.    Η εφαρμογή της κλαδικής ΣΣΕ στα ξενοδοχεία. Λένε κάποιοι από την πλειοψηφία, ότι εμείς δεν την θέλουμε την κλαδική ΣΣΕ. Το λένε μάλιστα αυτοί που κατά κανόνα δεν έδωσαν ούτε μια μάχη για την υπογραφή της. Εκτός κι αν μάχη θεωρούν τα βουτήματα και τον καφέ στα γραφεία της ΠΟΞ πριν και μετά τις συμφωνίες που κάνουν. Την αλήθεια βέβαια την ξεστομίζουν μεταξύ τους και τελικά όταν αφήνουν σε μας την οργάνωση των αγώνων για να υπάρχει μια πίεση, ίσα που να φτάνει για ένα ξεροκόμματο.

2.    Για μας είναι μονόδρομος η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων κλαδικών κι επιχειρησιακών με αυξήσεις πάνω από το επίπεδο που αμείβονται σήμερα οι εργαζόμενοι. Και βέβαια θα πάρουμε υπόψη μας τους όρους δουλειάς, τα ωράρια, τις εργασιακές σχέσεις, τη σύνθεση του χώρου δουλειάς ή του κλάδου, αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε για μια …ανανέωση της ΣΣΕ.

3.    Εμείς δεν περιοριζόμαστε μόνο στο ζήτημα του μισθού. Το ίδιο βέβαια και η πλειοψηφία, μόνο που το κάνει από την αντίθετη σκοπιά. Εμείς παλεύουμε να επαναφέρουμε το 8ωρο, να επιβάλλουμε την εφαρμογή του παντού, ως βάση για την διεκδίκηση 7ωρου και το προεδρείο μαθαίνουμε ότι κουβεντιάζει το 6ημερο, αφού ήδη επέβαλε 10ωρη απλήρωτη δουλειά.

4.  Στόχος δικός μας δεν είναι απλά η διαπραγμάτευση, αλλά η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, η διεκδικητική μάχη, η σύγκρουση με όρους Γενικών Συνελεύσεων, απεργιακών κινητοποιήσεων. Για μας είναι καθαρό ότι χωρίς σκληρή πάλη δεν πρόκειται να υπογράψουν οι ξενοδόχοι ΣΣΕ με αυξήσεις.

5.    Εμείς βάζουμε στο κέντρο της προσοχής μας τους νέους εργαζόμενους που δεν καταλαβαίνουν τη σημασία των ΣΣΕ γιατί δεν έχουν ζήσει με αυτές. Επιδιώκουμε να τους εντάξουμε στην πάλη, που βεβαία ούτε δεδομένο είναι, ούτε θα λυθεί μόνο από μια ΣΣΕ, αλλά χρειάζεται σκληρή δουλειά που να παίρνει υπόψη τα ιδιαίτερα ζητήματα που χαρακτηρίζουν τους νέους και τη ζωή τους.

6.   Προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που δεν κάνει η Ομοσπονδία, δηλαδή να παλεύουμε για τον συντονισμό, την κοινή πάλη και ανάπτυξη αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων. Το σκεπτικό ορισμένων ότι «εγώ έχω ΣΣΕ και δε με νοιάζει τί κάνουν οι άλλοι», όχι μόνο δεν μας εκφράζει, αλλά και το αντιπαλεύουμε.

7.   Τέλος, η πάλη για τις ΣΣΕ πρέπει να συνδεθεί με την πάλη για το ξήλωμα του αντεργατικού πλαισίου. Να έχουμε ξεκάθαρο, ότι η κάλυψη των απωλειών αφορά ευρύτερα το επίπεδο των δικαιωμάτων που είχε η εργατική τάξη και είναι πολύ περισσότερες από την ονομαστική μείωση των μισθών. Αφορά την μείωση του εισοδήματος με τη αύξηση των φόρων, την μείωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών.

•   Στο σχεδιασμό μας είναι και το μέτωπο για τους πλειστηριασμούς, με βάση το γεγονός ότι δεν υπάρχει εργατικό σπίτι που δε χρωστάει σε τράπεζα, εφορία, Δήμο. Τα σωματεία μας πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες να καταγράψουν τους εργαζομένους, άλλους φτωχούς ανθρώπους που κινδυνεύουν τα σπίτια τους. Στις 21/02 που ξεκινούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί το ΠΑΜΕ έχει προγραμματίσει συλλαλητήριο στο Υπουργείο Οικονομικών, ενώ αντίστοιχες κινητοποιήσεις θα πραγματοποιηθούν και στις άλλες πόλεις.

•  Τέλος δεν παραιτούμαστε από το μέτωπο της ανεργίας, όπου φαίνεται ότι και φέτος υπάρχει πρόβλημα με την χορήγηση του επιδόματος ανεργίας. Πρέπει να πάρει δημοσιότητα στον κλάδο, να γίνει πρώτο ζήτημα στις τουριστικές περιοχές.

Για τα υπόλοιπα ζητήματα που δεν έχουμε σαν παράταξη τοποθετηθεί, θα αναφερθούν συνάδελφοι στις ομιλίες τους.

Εμείς θα επαναλάβουμε το κάλεσμά μας να σκεφτούν καλά οι αντιπρόσωποι τις ευθύνες που όλοι έχουμε, ατομικά και συλλογικά, ιδιαίτερα για το επόμενο διάστημα.

Τα πράγματα έχουν εν πολλοίς ξεκαθαρίσει. Το τοπίο πια είναι τόσο γυμνό, που δεν υπάρχει καμιά σκιά να κρυφτεί κανείς από πίσω.

Με τις αυταπάτες να τελειώνουν, οι επιλογές ήταν, είναι και θα παραμείνουν δυο:

Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες