Εκδήλωση με θέμα: «Η προστασία υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς - Τα καθήκοντα των σωματείων», διοργάνωσαν σήμερα σωματεία και συνδικάτα στην αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.
Από τις ομιλίες και τις παρεμβάσεις τονίστηκε ότι η διεκδίκηση
μέτρων προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στο χώρο
δουλειάς, είναι βασικό μέτωπο στην πάλη των ταξικών συνδικάτων. Την
εκδήλωση διοργάνωσαν τα σωματεία: Ενωση Λογιστών Ελεγκτών Περιφέρειας
Αττικής, Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας, κλαδικό Σωματείο
Χρηματοπιστωτικού, Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων
Αττικής, Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής και
τα επιχειρησιακά σωματεία της «Forthnet - Netmed» και «360 connect».Ο Κώστας Μπουντόλος
Στην εκδήλωση μίλησε ο Κώστας Μπουντόλος, καθηγητής των ΤΕΦΑΑ, ο οποίος αναφέρθηκε στα καθήκοντα των σωματείων. Μεταξύ άλλων επεσήμανε: «Σε μια εποχή που η μεγαλο-εργοδοσία επιδιώκει να αυξήσει τα κέρδη της, ο εργαζόμενος ή "απασχολούμενος" για την κυρίαρχη τάξη, εάν βρεθεί στο χώρο δουλειάς, θα καταλάβει τους έντονους ρυθμούς και την άγρια εντατικοποίηση που κυριαρχεί σε όλη την έκταση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιβαρύνεται άμεσα η σωματική, ψυχική και πνευματική του υγεία με συνακόλουθα την κοινωνική του αδρανοποίηση.
Ως συνέπεια αυτής της κατάστασης, που ολοένα και οξύνεται στο πεδίο της καπιταλιστικής κρίσης, ο εργαζόμενος επηρεάζεται σημαντικά με διαπιστωμένες μυοσκελετικές παθήσεις, για τις οποίες αρκετές φορές δεν δίνει την απαραίτητη προσοχή και δεν θέτει επιτακτικά τη βελτίωση των συνθηκών για τη υγεία και την ασφάλειά του.
Η επιστημονική κοινότητα επιβάλλεται να ενισχύσει με στοιχεία και μελέτες για την επίδραση του εργασιακού περιβάλλοντος στις μυοσκελετικές παθήσεις, ώστε ο εργαζόμενος μέσα από τα σωματεία και τα συνδικάτα να οργανώσει την πάλη του για ανθρώπινες συνθήκες σταθερής και ασφαλισμένης δουλειάς».
Ο Σπύρος Δρίβας
Στην ομιλία του ο Σπύρος Δρίβας, ειδικός γιατρός εργασίας, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι «η προστασία της υγείας των εργαζόμενων από τους επαγγελματικούς κινδύνους αντιμετωπίζεται με διαφορετικά κριτήρια από το κεφάλαιο και την εργατική τάξη, λόγω των αντίθετων κοινωνικών και ταξικών συμφερόντων. Η καπιταλιστική αντίληψη εστιάζοντας το πρόβλημα της υγείας στη διατήρηση της εργασιακής ικανότητας του εργάτη για την παραγωγή υπεραξίας, περιορίζει την έννοια της υγείας στην απουσία της ασθένειας. Για το κεφάλαιο, η υγεία θεωρείται ουσιαστικά ένα απλό μέσο για την εξυπηρέτηση των παραγωγικών διαδικασιών και αναγκών και όχι ένα κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα της εργατικής τάξης, που δεν υπακούει στους νόμους του κέρδους. Η χρησιμοποίηση ανηλίκων και γυναικών σε ακατάλληλες γι’ αυτούς εργασίες, οι παραβιάσεις του νόμιμου ωραρίου εργασίας, η λαθραία απασχόληση εργαζόμενων χωρίς ασφάλιση, η εκμετάλλευση της ανεργίας, η τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, τροφοδοτούν τη λαιμαργία για αύξηση του συνολικού χρόνου εργασίας σε ξέφρενους ρυθμούς, που εξαντλούν ψυχικά και σωματικά τους εργαζόμενους. Αυτές οι συνθήκες συνιστούν τους πρώτους νοσογόνους παράγοντες, ενώ ταυτόχρονα, αντιστρατεύονται τις όποιες δυνατότητες υπάρχουν, για συμμετοχή και παρέμβαση στους τόπους δουλειάς των ίδιων των εργαζόμενων. Τα στοιχεία που υπάρχουν και θα μπορούσαν να προσδιορίσουν το μέγεθος του προβλήματος αναγνωρίζεται πλέον από όλους ότι είναι ανεπαρκή και αναξιόπιστα. Ωστόσο, και με αυτά τα στοιχεία προκύπτει ότι στην Ελλάδα σήμερα συμβαίνει κάθε τρεις μέρες ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα και κάθε 15 λεπτά ένα εργατικό ατύχημα.
Στον τομέα των επαγγελματικών ασθενειών η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Στη χώρα μας δεν υπάρχει επί της ουσίας διάγνωση, αναγνώριση και καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών. Το 2001, στην Ελλάδα αναγνωρίστηκαν συνολικά μόνο 67 επαγγελματικές παθήσεις, κατά βάση επαγγελματικές δερματοπάθειες και παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η καταγραφή μίας μόνο περίπτωσης κακοήθους μεσοθηλιώματος του υπεζωκότα (οφείλεται σε έκθεση σε αμίαντο), παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα το 1995, ήταν η 7η αμιαντοπαραγωγός χώρα σε παγκόσμια κλίμακα, με μονάδες παραγωγής αμιάντου και αμιαντοτσιμέντου. Ο μοναδικός ασφαλιστικός φορέας που δυνητικά μπορεί να αναγνωρίσει και να καταγράψει τα επαγγελματικά νοσήματα, το ΙΚΑ, αδυνατεί να δώσει στη δημοσιότητα αξιόπιστα στοιχεία, τη στιγμή που ο αριθμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων με την αιτιολογία της "κοινής νόσου", αυξάνει θεαματικά τα τελευταία χρόνια (9.000 νέες αιτήσεις περίπου για την τετραετία 1995-1998 μόνο για την περιοχή της Αττικής).
Η ανυπαρξία δομών Ιατρικής της Εργασίας στα πλαίσια του Εθνικού Συστήματος Υγείας, οδηγεί αναγκαστικά σε ακύρωση κάθε προσπάθεια πρόληψης της επαγγελματικής νοσηρότητας, καθώς και στο ξεπούλημα της υγείας των εργαζόμενων στο ιδιωτικό κεφάλαιο (Εξωτερικές Υπηρεσίες Προστασίας και Πρόληψης).
Από μελέτες και έρευνες που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, προκύπτει ότι:
-
Το 30% των περιστατικών άσθματος έχει επαγγελματική αιτιολογία
-
Το 10% των περιπτώσεων καρκίνου θεωρείται ότι είναι επαγγελματικής προέλευσης.
-
Το ποσοστό της επαγγελματικής βαρηκοΐας ξεπερνάει σε πολλές κατηγορίες εργαζόμενων το 90%.
-
Ενώ αναμένεται θεαματική αύξηση των θανάτων μεταξύ
των επαγγελματικά εκτεθειμένων σε ίνες αμιάντου (μην ξεχνάμε ότι πάνω
από το 85% των εργαζόμενων στην ΕΛΕΝΙΤ στη Χαλκίδα έχασαν τη ζωή τους
από επαγγελματική ασθένεια).
Η Εύη Γεωργιάδου
Η Εύη Γεωργιάδου, μηχανικός ασφάλειας και γραμματέας Σωματείου Εργαζομένων στο ΕΛΙΝΥΑΕ, αναφέρθηκε στους κινδύνους για την ασφάλεια των εργαζομένων, δηλαδή τους κινδύνους που οδηγούν σε εργατικά ατυχήματα. Τόνισε ότι και οι εργαζόμενοι των κλάδων στους οποίους δρουν τα σωματεία που διοργάνωσαν την εκδήλωση κινδυνεύουν από εργατικά ατυχήματα. Παρουσίασε στοιχεία εργατικών ατυχημάτων επισημαίνοντας ότι δεν είναι ολοκληρωμένα, καθώς τα στατιστικά στοιχεία είναι ελλιπή (π.χ. ανασφάλιστοι, γίνεται προσπάθεια απόκρυψης των εργατικών ατυχημάτων από την εργοδοσία μη δηλώνοντάς τα στις αρμόδιες αρχές, πιέζονται οι εργαζόμενοι να μη δηλώνουν το ατύχημα ούτε στο ΙΚΑ).
Υπενθύμισε παραδείγματα εργατικών ατυχημάτων από τους συγκεκριμένους κλάδους (π.χ. θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα από ηλεκτροπληξίες και πτώσεις στους κλάδους επισιτισμού - τουρισμού, χρηματοπιστωτικού και τηλεπικοινωνιών, την καταπλάκωση εργαζόμενου από κέρματα στην Αγροτική Τράπεζα κ.ά.), τόνισε ιδιαίτερα τον κίνδυνο για την ασφάλεια εργαζομένων και τη δημόσια ασφάλεια από πυρκαγιές και εκρήξεις, θυμίζοντας το τραγικό συμβάν στη Μαρφίν το 2010 και την πρόσφατη πυρκαγιά σε ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη, καθώς και τους κινδύνους λόγω έλλειψης αντισεισμικής θωράκισης των εργασιακών χώρων και των κτιρίων γενικότερα.
Η Ε. Γεωργιάδου τόνισε ότι για τα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες δεν φταίει η «κακιά η ώρα» ούτε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Επισήμανε ότι «το πρόβλημα είναι πολιτικό. Τεχνικές και οργανωτικές λύσεις για μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για την προστασία του εργαζόμενου υπάρχουν, υπάρχει και σχετική νομοθεσία που υποχρεώνει τον εργοδότη να τα λάβει. Τα μέτρα δεν λαμβάνονται γιατί κοστίζουν στον εργοδότη - στους επιχειρηματικούς ομίλους (π.χ. τεχνικά μέτρα όπως ο κατάλληλος εξοπλισμός και συστήματα ασφαλείας, μέτρα παθητικής και ενεργητικής πυροπροστασίας, κατάλληλη συντήρηση, το να απασχολείται επαρκής αριθμός προσωπικού κατάλληλης ειδικότητας, εκπαιδευμένο για θέματα υγείας και ασφάλειας, χωρίς εντατικοποίηση της εργασίας, το να τηρούνται οι διαδικασίες ασφάλειας γιατί καθυστερεί η εργασία σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικού κ.λπ.).
Παράγοντες όπως η κόπωση των εργαζομένων λόγω εντατικοποίησης και αυξημένου φόρτου εργασίας, το άγχος, η εργασιακή ανασφάλεια, οι αναδιαρθρώσεις στην εργασία, η παράταση του εργάσιμου βίου με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, είναι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο πρόκλησης εργατικού ατυχήματος από διάφορους παράγοντες, οδηγούν σε εργατικά ατυχήματα που σχετίζονται με καρδιοπάθειες, αποβολές και αυτοκτονίες και μια σειρά επαγγελματικές ασθένειες.
Ο πραγματικός μας αντίπαλος για τα εργατικά ατυχήματα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, είναι το σύστημα που υπηρετεί την κερδοφορία τους, το αστικό κράτος που τους στηρίζει, συγκαλύπτει την ανεξέλεγκτη δράση της εργοδοσίας. Αυτό εκφράζεται με τους ψευδεπίγραφους και ελλιπείς ελέγχους στους χώρους δουλειάς από τους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς, με τη μετατόπιση της εργοδοτικής ευθύνης για τον επαγγελματικό κίνδυνο στις πλάτες των εργαζομένων ή των τεχνικών ασφάλειας, με τη διατήρηση μιας σειράς σκόπιμων ελλείψεων στο σχετικό νομοθετικό πλαίσιο, με την απουσία δημόσιων υποδομών και την παράδοση της υγείας και ασφάλειας στις ιδιωτικές ΕΞΥΠΠ, με την υποβάθμιση της αναγκαίας έρευνας στους σχετικούς τομείς, με την προώθηση των αναδιαρθρώσεων σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν στα ταξικά σωματεία, να πάρουν μέρος στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του ταξικού εργατικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, για:
-
Να υπάρξει ουσιαστικός έλεγχος από τους ελεγκτικούς
μηχανισμούς, με προσανατολισμό στην εργοδοτική ευθύνη για τη συνδυασμένη
εφαρμογή του συνόλου της νομοθεσίας και των κανονισμών για την υγεία
και ασφάλεια των εργαζομένων.
-
Να ιδρυθεί κρατικό σώμα Τεχνικών Ασφαλείας και
Γιατρών Εργασίας, ενταγμένο αποκλειστικά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, να
καταργηθούν οι ΕΞΥΠΠ.
-
Να υπερασπιστούμε το θεσμό των ΒΑΕ, να διεκδικήσουμε
να διευρυνθεί και σε άλλους κλάδους, να διεκδικήσουμε την άμεση
επανένταξη στο θεσμό των κλάδων που εξαιρέθηκαν με την Υπουργική Απόφαση
του 2011.
-
Να κατοχυρωθεί η εργοδοτική εισφορά για την ασφαλιστική κάλυψη του εργαζόμενου από τον επαγγελματικό κίνδυνο.
-
Να ενισχυθεί ουσιαστικά το ανθρώπινο δυναμικό και η
υλικοτεχνική υποδομή του ΣΕΠΕ. Συνδυασμένη, με σαφή διακριτά καθήκοντα,
δράση των Επιθεωρήσεων Ασφαλείας και Υγείας με τις Επιθεωρήσεις
Εργασιακών Σχέσεων για την αντιμετώπιση όλων των παραγόντων που
επηρεάζουν την υγεία και ασφάλεια (π.χ. εξοντωτικά ωράρια, μαύρη
εργασία, εργασία ανηλίκων κ.λπ.).
-
Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα
προοπτική πρέπει να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο την άρχουσα τάξη,
τα μονοπώλια και όχι μόνο τις αστικές κυβερνήσεις. Χρειάζεται άλλος
δρόμος ανάπτυξης, όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση της εργατικής τάξης
από το κεφάλαιο, τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν, με κεντρικό
επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και εργατικό έλεγχο».
Την ανάγκη να παίρνουν τα σωματεία υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες του οργανισμού των εργαζόμενων γυναικών, τη μεγάλη επιβάρυνση της υγείας των μεταναστών λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους, τις ανάγκες των εργαζομένων με ειδικές ανάγκες, τόνισε ο Νίκος Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού. Μετέφερε το παράδειγμα εργαζόμενου σε μεγάλο ξενοδοχείο, ο οποίος αντιμετωπίζει χρόνια πάθηση (σκλήρυνση κατά πλάκας) και ενημερώθηκε πως πρόκειται να απολυθεί γιατί ...«αυτή είναι η μόνη λύση»!
Ο Αλέκος Περάκης
Κλείνοντας την εκδήλωση, ο Αλέκος Περράκης, πρόεδρος του ΣΕΤΗΠ, αναφέρθηκε στην πραγματικότητα στους χώρους δουλειάς λέγοντας πως είναι "τυχερός" αυτός που θα καταφέρει να αποφύγει την επαγγελματική ασθένεια. Υπενθύμισε το στόχο εργοδοτών, κυβερνήσεων, με τις πλάτες και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, για μείωση του "μη μισθολογικού κόστους" μέσα από τον οποίο μπαίνουν στο στόχαστρο και η υγεία και η ασφάλεια των εργαζομένων. Τόνισε ακομα πως τα ζητήματα αυτά ενδιαφέρουν και ενοποιούν τους εργαζόμενους. Είτε με μηνιαία σύμβαση στο τηλεφωνικό κέντρο, είτε σεζόν στο ξενοδοχείο, με μισθό των 400 ευρώ ή με λίγο καλύτερες αποδοχές, όλοι αντιμετωπίζουν την τενοντίτιδα, το αυχενικό, το πρόβλημα υγείας, είπε χαρακτηριστικά.
Πηγή: 902.gr
1 / 2
Πηγ
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου