Ποιος, πώς, πού και πόσο!

του Σπύρου Πετρολέκα

(Προέδρου του Σωματείου Εργαζομένων στο ξενοδοχείο Royal Olympic)

Στις 16/2/2015 το Συνδικάτο και πολλά σωματεία στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό στην Αττική, μαζί με αντιπροσώπους από συνδικάτα και εργατικά κέντρα από τη νησιωτική Ελλάδα, έκαναν παρέμβαση στο

υπουργείο εργασίας και στο νεοφερμένο υπουργό κ. Σκουρλέτη, ζητώντας την συνέχιση του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους στον τουρισμό, τονίζοντας την ανάγκη για άμεση κατάθεση τροποποίησης του νόμου, αφού οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους έχουν εξαθλιωθεί, απλήρωτοι άλλοι λίγο, άλλοι πολύ για τους μισθούς και τα επιδόματα του 2014.

Ο υπουργός, ο οποίος σημειωτέον ήταν «φιλικός», πράγμα που δεν μας συνήθισε ο προκατοχός  του, άκουσε προσεχτικά τα αιτήματα μας, συζήτησε παρουσία των συμβούλων του και υποσχέθηκε να μας απαντήσει έως το τέλος του μήνα (βλέπε και τη σχετική ανακοίνωση του συνδικάτου).

Μου έκανε εντύπωση και με αφορμή αυτό να αναπτύξω το προβληματισμό μου, μια παραδοχή του υπουργού την οποία εμείς βέβαια γνωρίζουμε, αλλά κατά κάποιο τρόπο την παραγκωνίζουμε,, ότι ο κλάδος μας από τη μία έχει εργοδοτική οργάνωση τον υπερσυντηρητικό ΣΕΤΕ και από την άλλη οι εργασιακές σχέσεις που τον διέπουν εκτός από τους νόμους του κράτους, τις διαμορφώνουν και διακρατικές συμφωνίες! Ας θυμηθούμε λοιπόν στα γρήγορα ποιός είναι ο ΣΕΤΕ και ποιές οι διακρατικές συμφωνίες.

Καταρχάς ο Ανδρέας Ανδρεάδης, πρόεδρος του ΣΕΤΕ, αποτελεί,  «προνομιακό συνομιλητή» τόσο των εκ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αρμοδίων για το «μοίρασμα» σημαντικών κονδυλίων όσο και των επιτελών της Task Force και της τρόικας στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική είναι, άλλωστε, η «επιτυχημένη» δραστηριότητά του τα τελευταία χρόνια. Ο ΣΕΤΕ αναγνωρίστηκε ως θεσμικά ισοδύναμος κοινωνικός εταίρος, αποκτώντας πρόσβαση στους πόρους του «Ενιαίου Λογαριασμού για την Εφαρμογή Κοινωνικών Πολιτικών», ύστερα από προσωπική παρέμβαση του Μπομπ Τράα, άλλοτε εκπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Η δυνατότητα αυτή εξασφαλίζει στον ΣΕΤΕ ένα εκατομμύριο ευρώ ετησίως, ενώ «τρέχει» και η πρόσβαση σε προγράμματα ΕΣΠΑ για την ανεργία των νέων, εξασφαλίζοντας και πάλι δεκάδες εκατομμύρια. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο ΣΕΤΕ εξασκείται σε «lobbying», (ο όρος αναφέρεται όταν πιέζονται βουλευτές, διοικητές τραπεζών, και Δ.Ε.Κ.Ο., διευθυντές υπουργείων και οργανισμών – αφορά όλη την υφήλιο – για την νομοθέτηση υπέρ επιχειρησιακών συμφερόντων), ώστε να εισαχθούν ευνοϊκές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ρυθμίσεις, για μαθητευόμενους και κακοπληρωμένους εργαζόμενους σε τουριστικές μονάδες, ενώ το Ινστιτούτο του συμμετέχει στις ομάδες εργασίας για τη νέα αντεργατική «μαθητεία». Επιπρόσθετα, στις «επιτυχίες» του Συνδέσμου συγκαταλέγεται η εξασφάλιση συμμετοχής σε πλείστα προγράμματα που αφορούν «συμφέρουσες» ρυθμίσεις, όπως μεγάλες φοροαπαλλαγές και αποφυγή καταβολής εργοδοτικών εισφορών. 

Όσο αφορά τώρα τις διακρατικές συμφωνίες, αξίζει να δούμε κάποια παραδείγματα τα οποία είναι και χαρακτηριστικά το πρώτο αφορά την μαθητεία και το δεύτερο δύο οδηγίες της Ε.Ε.

1. Πρότυπες ΣΕΚ με την αιγίδα του Ελληνογερμανικού Επιμελητήριου

Τι προηγήθηκε της ίδρυσης τους ή πως προετοιμάζεται το τοπίο; Με εντολή Σαμαρά, ο ΟΤΕΚ καταργήθηκε και οι σχολές του πέρασαν αυτόματα στη δικαιοδοσία απ’ ευθείας του Υπ. Τουρισμού. Καταργήθηκαν οι ειδικότητες από ΤΕΣ του δημοσίου που άφηνε τα ιδιωτικά ΙΕΚ και τους αντίστοιχους επιχειρηματίες να αλωνίζουν. Από το 2010 υπήρχαν προβλήματα στις σχολές του τότε ΟΤΕΚ. καθυστερήσεις κονδυλίων, υποχρηματοδότηση κ.ά. Ωστόσο, κυλούσε οριακά η πρακτική λειτουργία. Με την πιο πάνω ρύθμιση/κατάργηση του ΟΤΕΚ ουσιαστικά πάγωσαν και τα κονδύλια για τις σχολές. Λειτουργούν με το φιλότιμο και τη συνεισφορά μαθητών, καθηγητών. Με τη νέα ΣΣΕ, η κυβέρνηση προχώρησε σε μειώσεις μισθών 15%, και δυνατότητα απασχόλησης έως και 10 ώρες ημερησίως. Την ίδια περίοδο οι μεγαλοξενοδόχοι αυξάνουν τις εισπράξεις, από 10,44 δισ. ευρώ το 2012 σε περίπου 13 δισ. ευρώ το 2013 (25% περίπου). Το 2012 (Γενάρης – Οκτώβρης) ήρθαν στην Ελλάδα 14,794 εκατ. τουρίστες και το ίδιο διάστημα του 2013 17,082 εκατ. τουρίστες (αύξηση 15,5%). Οι εργοδότες χρησιμοποιούν ασκούμενους τους οποίους υπερ-απασχολούν και υπο-αμείβουν, ενώ οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας (μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτη εργασία, καθυστερήσεις δεδουλευμένων, υποχρεωτικές υπερωρίες, εξαφανίσεις ρεπό) επεκτείνονται και στους κανονικούς εργαζόμενους.

Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται η κυβέρνηση και με βάση το μνημόνιο συνεργασίας για τη μαθητεία με τη Γερμανία και τον πρόσφατο νόμο (4186/2013), φτιάχνει τις Σχολής Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ). Εξασφαλίζει τζάμπα εργασία σε μεγάλες επιχειρήσεις του τουριστικού κλάδου, όπως οι «Airotel», «Aldemar Hotels», «Grecotel SA», «Kipriotis», «Robinson Hellas» αλλά και συμφέροντα γερμανικών ομίλων όπως η TUI και η DEKRA. Οι πειραματικές αυτές σχολές απευθύνονται σε νέους από 18 έως 20 ετών, που είναι τουλάχιστον απόφοιτοι γυμνασίου. Στο πλαίσιό τους λειτουργούν τρεις ειδικότητες: Μαγειρικής Τέχνης, Τουριστικών Μονάδων και Επιχειρήσεων Φιλοξενίας (Ξενοδοχοϋπάλληλοι) και Εστιατορίου – Επισιτισμού. Η διάρκεια της φοίτησης είναι τριετής και το κάθε έτος διαιρείται σε δύο μέρη: Σε 4 μήνες ενδοσχολικής εκπαίδευσης και 8 μήνες μαθητείας στα ξενοδοχεία. Το κριτήριο της διαίρεσης αυτής σχετίζεται με την τουριστική κίνηση. Η ενδοσχολική εκπαίδευση γίνεται κατά τη διάρκεια της χαμηλής τουριστικής περιόδου, ενώ με την έναρξη της τουριστικής σεζόν ξεκινά η μαθητεία, δηλαδή η εργασία σπουδαστών και σπουδαστριών στις επιχειρήσεις. Οι μαθητευόμενοι θα εργάζονται με 8ωρη βάρδια για 5 μέρες τη βδομάδα. Το ημερομίσθιο της μαθητείας περιορίζεται στο ύψος του 75% του κατώτερου, δηλαδή 16,76 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα. 2 ώρες γλώσσα και 2 ώρες μαθηματικά, είναι τα μαθήματα γενικής παιδείας που διδάσκονται οι μαθητές, όταν δεν έχει δουλειά. «Πρόγραμμα εκπαίδευσης στο χώρο εργασίας, Μαθητεία σε εργασιακό χώρο», βαφτίζεται η σύγχρονη δουλεία, ώστε οι εργοδότες να μην υπόκεινται στον κανόνα de minimis …

Οι στόχοι τους μέχρι το 2020 είναι:

• 30.000 νέοι κάθε χρόνο απόφοιτοι ΕΠΑΛ – ΣΕΚ – ΙΕΚ, να προωθούνται στη μαθητεία με το 75% του βασικού μισθού, χωρίς ασφάλιση κλπ  Σύμφωνα με τον Υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο: από το 7% που έτσι εισέρχονται στην αγορά εργασίας σήμερα, να φτάσουμε στο 30%
• 440.000 νέοι (με ένα προϋπολογισμό 1,5 δις(;): 114.000 κάτω των 29 ετών καινοτόμος επιχειρηματικότητα νέων / 240.000 κάτω των 24 ετών «εγγύηση για τη νεολαία» δηλ εντός 4 μηνών πρόταση αντίστοιχη για κατάρτιση, απασχόληση ή μαθητεία / 90.000 στην κοινωφελή εργασία για κάλυψη αναγκών δημοσίου και τοπικής αυτοδιοίκησης, που καταργούνται από την καπιταλιστική επέλαση
• ERASMUS για όλους: 4 εκατ. άτομα θα πάρουν επιδοτήσεις για σπουδές – κατάρτιση – εθελοντική εργασία στο εξωτερικό, σε όλη την ΕΕ (μέχρι τώρα 2,5 εκατ. σε κινητικότητα). Γύρω από τα παραπάνω προγράμματα, θα διαμορφώνονται κι άλλα με παρόμοιες μορφές π.χ. Πρόγραμμα μαθητείας ΕΣΠΑ

2. Η οδηγία Μπολκεστάιν και η οδηγία Σέρκας.

 Η οδηγία Μπολκεστάιν που έχει ως στόχο να «άρει τα εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση υπηρεσιών» μέσα στην Ε.Ε. Σύμφωνα με την οδηγία αυτή οι εταιρίες παροχής υπηρεσιών (π.χ. αρχιτεκτονικά και δικηγορικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες κοκ) θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να εγκαθίστανται, να ανοίγουν παραρτήματα και να παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε όλα τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. Ο τομέας των υπηρεσιών, είναι πολύ σημαντικός για τους ευρωπαίους καπιταλιστές, καθώς αποτελεί το 70% της οικονομικής δραστηριότητας της Ε.Ε. 

Το πιο σημαντικό στοιχείο της οδηγίας Μπολκεστάιν ήταν η «αρχή της χώρας καταγωγής». Αυτή η αρχή επέτρεπε σε μια εταιρία παροχής υπηρεσιών να υπόκειται στους νόμους της χώρας όπου είναι η έδρα της και όχι στους νόμους της χώρας όπου παρέχει τις υπηρεσίες. Αυτό σήμαινε για παράδειγμα ότι μια εταιρία με έδρα στη Σλοβακία θα μπορούσε να ανοίξει παραρτήματα στη Γερμανία και να πληρώνει τους εργαζόμενους εκεί με Σλοβακικούς μισθούς. Κάτι τέτοιο βέβαια θα είχε άμεση συνέπεια στους μισθούς στις πιο πλούσιες χώρες, οι οποίοι στο όνομα του ανταγωνισμού δεν μπορούσαν παρά να μειωθούν, ενώ στις πιο φτωχές χώρες της Ε.Ε. οι μισθοί, πάλι στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, θα παρέμεναν χαμηλοί. Παρόμοιες συνέπειες θα υπήρχαν και στα ωράρια εργασίας, τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων κοκ.

Μετά τις αντιδράσεις και τις μαζικές κινητοποιήσεις εργαζομένων σε μια σειρά από χώρες (Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Βέλγιο κλπ) ενάντια στην «οδηγία Φρανκενστάιν» όπως ονομάστηκε, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να κάνει μια σειρά αλλαγές στην οδηγία Μπολκεστάιν. Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, με το σχετικό ψήφισμα για τις υπηρεσίες απαιτεί την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις στα κράτη – μέλη, για την πλήρη εφαρμογή της οδηγίας για την «απελευθέρωση» των υπηρεσιών, στη βάση της πρόσφατης ανακοίνωσης της Επιτροπής «Προς μια Πράξη για την Ενιαία Αγορά» το 2011, με στόχο την παραπέρα δραστική μείωση της εργατικής δύναμης και τη διείσδυση των μονοπωλίων σε νέους χρυσοφόρους τομείς για το κεφάλαιο. Παρόλα αυτά, πεδίο εφαρμογής της οδηγίας είναι το σύνολο των υπηρεσιών, όπως οι υπηρεσίες παροχής σε θέματα διοίκησης και διαχείρισης, υπηρεσίες πιστοποίησης και δοκιμών, διαχείρισης εγκαταστάσεων, διαφήμισης, υπηρεσίες προσλήψεων, υπηρεσίες εμπορικών πρακτόρων, υπηρεσίες νομικών και φορολογικών συμβούλων, μεσιτικών γραφείων, κατασκευαστικών εταιρειών περιλαμβανομένων των υπηρεσιών αρχιτεκτόνων, το διανεμητικό εμπόριο, η ενοικίαση αυτοκινήτων, υπηρεσίες τουρισμού, αναψυχής, τα αθλητικά κέντρα, οι υπηρεσίες υποστήριξης κατ” οίκον, όπως η παροχή βοήθειας σε ηλικιωμένα άτομα και οι χαρακτηριζόμενες ως «υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος», στις οποίες περιλαμβάνεται το σύνολο των υπηρεσιών δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα.

Η δημιουργία Κέντρων Ενιαίας Εξυπηρέτησης (ΚΕΕ) των επιχειρήσεων υπηρεσιών σε όλα τα κράτη-μέλη αποτελεί την πρόφαση επιτάχυνσης της εφαρμογής της αντεργατικής οδηγίας, που η επικύρωσή της είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων των εργαζομένων σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Η οδηγια Σέρκας, που πήρε το όνομά της από τον Ισπανό σοσιαλιστή συντάκτη της. Η σχετική οδηγία της ΕΕ προβλέπει σπάσιμο του χρόνου εφημερίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο και ουσιαστικά κατάργηση της 8ωρης 5ήμερης σταθερής εργασίας. Η «ενεργός» περίοδος, δηλαδή ο χρόνος κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα λογαριάζεται ως εργάσιμος χρόνος. Αντίθετα, η «ανενεργός» περίοδος της εφημερίας, ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο ο εργαζόμενος θα παραμένει σε επιφυλακή για να προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα θεωρείται χρόνος ξεκούρασης και άρα δε θα πληρώνεται. Διατηρεί τη «ρήτρα αυτοεξαίρεσης», γνωστή και ως ρήτρα «opt out», στη βάση της οποίας ο εργοδότης αποκτά το δικαίωμα με ατομικές διαπραγματεύσεις να απασχολεί τον εργαζόμενο περισσότερες από 48 – κατά μέσο όρο – ώρες τη βδομάδα. Μπορεί έτσι να διαμορφώνει ωράρια εργασίας που θα ξεπερνούν τις 65 ώρες εβδομαδιαία (13 ώρες τη μέρα), αφού το μόνο που θα τον δεσμεύει είναι να δίνει στον εργαζόμενο ένα 11ωρο ανάπαυσης το 24ωρο ανάμεσα σε δυο περιόδους εργασίας. Η περίοδος αναφοράς της διευθέτησης του χρόνου εργασίας είναι 12μηνη, αλλά μπορεί να επεκταθεί έως και τα 3 χρόνια. Δηλαδή, ο εργοδότης μπορεί κατά τη διάρκεια ενός χρόνου να εναλλάσσει περιόδους υπεραπασχόλησης και υποαπασχόλησης για τον εργαζόμενο. Έχει τη δυνατότητα δηλαδή μέσω της διευθέτησης να τον ξεζουμίζει για μήνες με 13ωρα τη μέρα, και το υπόλοιπο διάστημα να τον υποαπασχολεί ή να του δίνει άδεια, έχοντας καταργήσει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας. Σε αυτόν το σχεδιασμό μάλλον υπάγετε και ο απαράδεκτος όρος στην τελευταία σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, τον οποίο υπέγραψε η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας, να δουλεύουν οι εργαζόμενοι δεκάωρα όταν πληρούνται οι «προϋποθέσεις».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εδώ και δεκαετίες χτίζει μεθοδικά ένα πραγματικό τείχος απέναντι στα εργατικά δικαιώματα, με πλήθος συμφωνιών αρχηγών κρατών, eurogroup, συνθηκών, ντιρεκτίβων κ.λπ. επιδιώκοντας να καταργήσει όλο το ιστορικό πλαίσιο εργατικών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα και να διαμορφώσει ένα ριζικά διαφορετικό καθεστώς απασχόλησης. Απώτερος στόχος τους είναι η καπιταλιστική ΕΕ –και τα ηγεμονικά κεφάλαια εντός της- να καταστεί κορυφαία ανταγωνιστική δύναμη στον πλανήτη, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος απέναντι στα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, και να αντιρροπίσει με όσο το δυνατόν πιο σταθερούς όρους την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. 

Σημαντικοί σταθμοί στην πορεία υλοποίησης αυτού του σκοπού ήταν η Λευκή Βίβλος το 1993, η στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 –που υλοποιήθηκε με την εμβληματική Ατζέντα 2010 στη Γερμανία, την οδηγία Μπολκενστάιν, τα αντιασφαλιστικά πακέτα και άλλα μέτρα- και η σύγχρονη αναμόρφωσή της, στις αρχές του 2010, μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ.

Η Κομισιόν εγκαινίασε τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», η οποία τέθηκε σε εφαρμογή ως η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια «ανάπτυξη έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εδώ και δεκαετίες χτίζει μεθοδικά ένα πραγματικό τείχος απέναντι στα εργατικά δικαιώματα, με πλήθος συμφωνιών αρχηγών κρατών, eurogroup, συνθηκών , ντιρεκτίβων κ.λπ. επιδιώκοντας να καταργήσει όλο το ιστορικό πλαίσιο εργατικών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα. Αλλά και να διαμορφώσει ένα ριζικά διαφορετικό καθεστώς απασχόλησης.

Απώτερος στόχος τους είναι η καπιταλιστική ΕΕ –και τα ηγεμονικά κεφάλαια εντός της- να καταστεί κορυφαία ανταγωνιστική δύναμη στον πλανήτη, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος απέναντι στα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, και να αντιρροπίσει με όσο το δυνατόν πιο σταθερούς όρους την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους.

Σημαντικοί σταθμοί στην πορεία υλοποίησης αυτού του σκοπού ήταν η Λευκή Βίβλος το 1993, η στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 –που υλοποιήθηκε με την εμβληματική Ατζέντα 2010 στη Γερμανία, την οδηγία Μπολκενστάιν που αναφέραμε, τα αντιασφαλιστικά πακέτα και άλλα μέτρα- και η σύγχρονη αναμόρφωσή της, στις αρχές του 2010, μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ, όταν η Κομισιόν εγκαινίασε τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», η οποία τέθηκε σε εφαρμογή ως η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια «ανάπτυξη έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς.

Η στρατηγική της «Ευρώπης 2020» φιλοδοξεί να αποτελέσει μια απάντηση της ΕΕ στα διαρκώς μειούμενα επίπεδα κερδοφορίας, καθώς τα επιτελεία της παραδέχονται ότι υστερούν έναντι της παραγωγικότητας –όπως τη βαπτίζουν- άλλων ανεπτυγμένων χωρών. Όπως χαρακτηριστικά η ίδια η ΕΕ σημειώνει στο ιδρυτικό έγγραφο της «Ευρώπης 2020», «θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις διαρθρωτικές της αδυναμίες» και «να κοιτάξει ήδη πέρα από τον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα». Μιλάμε δηλαδή για στρατηγικού χαρακτήρα τομές στην καπιταλιστική ΕΕ και από αυτή την άποψη οι αντιδραστικής αλλαγές που συντελούνται στο εργασιακό καθεστώς είναι ιστορικής σημασίας.

Πολλοί συνάδελφοι μάγειρες έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο να τρέχουν τη δουλειά τους, δηλαδή το να επεξεργάζονται μία συνταγή πριν τη ρίξουν στη «φωτιά», γνωρίζουν πάντα -και αν όχι το βρίσκουν- το ποιος, που, πως, και πόσο και αν δε τους πετύχει ψάχνουν και το γιατί!

Οι εργαζόμενοι στο τουρισμό, ο οποίος από ότι λένε είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης στην Ελλάδα και αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι αφού είμαστε τα κάρβουνα που μας ρίχνουν μέσα της, έχουμε το καθήκον και την υποχρέωση και να γνωρίζουμε επακριβώς ποιους έχουμε απέναντι και ποιο είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν και τους τρόπους με τους οποίους θα μας το επιβάλλουν, αλλά κυρίως ποια θα είναι η δικιά μας απάντηση στα σχέδια τους.

Το μαύρο μέτωπο ηττήθηκε στις 25/2/15 χάριν και στους δικούς μας αγώνες, αλλά όπως πολύ σωστά παραδέχτηκε και ο ίδιος ο κ. Σκουρλέτης, οι εργοδότες μας είναι ακόμα εδώ, η Ε.Ε. με τις διακρατικές της συμφωνίες και τους αντεργατικούς της νόμους είναι ακόμα εδώ!

Απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρουμε πίσω ότι μας άρπαξαν τα τελευταία χρόνια οι εντεταλμένες κυβερνήσεις των μεγάλων αφεντικών, είναι οι εργαζόμενοι με τις οργανώσεις τους να συνεχίσουν την δράση τους και τον οργανωμένο αγώνα.

Θα ήταν «ευχής έργο» να είχαμε και την στήριξη του υπουργού, … μόνο που -αν θυμόμαστε καλά- ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωβουλή είχε υπερψηφίσει μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ  την οδηγία Σέρκας, αφού υποτίθεται ότι η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων στις εργασιακές σχέσεις μαζί με όλο το συνολικό καθεστώς προνομίων που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ προς όφελος του κεφαλαίου, θα οδηγήσει στην πολυπόθητη «ανάπτυξη».

Βέβαια η ανάπτυξη αυτή θα αφορά μόνο τα κέρδη των επιχειρήσεων και την πιο εύκολη και χαμηλού ρίσκου αναπαραγωγή τους, ενώ αντίθετα η ζωή των εργαζομένων αλλά και η ίδια η χώρα θα ρημάζει και θα ξεπουλιέται.