Απάντηση σε δημοσίευμα της ΑΝΑΤΟΛΗΣ της Προέδρου του Συνδικάτου "ΤΑΛΩΣ"

Αγαπητέ κ. Τραντά,

Διάβασα στην στήλη σας  «… με καϊμάκι», (ΑΝΑΤΟΛΗ Τρίτη 16 Δεκεμβρίου), πως «προκάλεσε εντύπωση η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο που συγκρότησε ο κ. Πεπόνης, αφού ως γνωστό τηρούσα έντονη κριτική στη διοίκηση του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Λασιθίου και εμμέσως στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου».

Επιτρέψτε μου, έτσι για την ιστορία, να αναφερθώ σε γεγονότα - τα οποία είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε σαν δημοσιογράφος, αλλά θεωρώ σκόπιμο να τα μάθουν και οι αναγνώστες σας.

Η ίδρυση του Συνδικάτου «ΤΑΛΩΣ» ήταν αναγκαία και θέμα χρόνου να γίνει, μετά την απαράδεκτη «απόφαση» της Διοίκησης του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων πριν από τρία χρόνια να αφαιρέσει από τη δύναμη του τους εργαζόμενους στον επισιτισμό – τουρισμό, αφήνοντας «ξεκρέμαστο» ένα ολόκληρο κλάδο.

Ο εν λόγω Σύνδεσμος,  όχι μόνο δεν πρωταγωνίστησε στην υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων μας, αλλά πέρασε εντελώς στην αντίπερα όχθη – αυτή των εργοδοτών –  συναινώντας στην υπογραφή μισθολογικών μειώσεων που έφτασαν το 14% το 2012 και στο 2,5% το 2014 στο όνομα της «εργασιακής ειρήνης» και στη λογική του μικρότερου κακού.

Πολέμησαν την ίδρυσή μας με όποια μέσα μπόρεσαν, καταφεύγοντας στα δικαστήρια με τριτανακοπές και παρεμποδίζοντας ακόμη και την εγγραφή μας στο Εργατικό κέντρο, ουσιαστικά πολεμώντας την ελευθερία του  Συνδικαλισμού.
Μόλις πρόσφατα εγκρίθηκε η εγγραφή μας στο Εργατικό Κέντρο, η οποία συνέπεσε χρονολογικά και με τις εκλογές του.

Το ότι λοιπόν βρέθηκα στο ενωτικό ψηφοδέλτιο του κ. Πεπόνη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κίνηση καλής θέλησης, γιατί πιστεύω πως στις δύσκολες ώρες που περνάμε και στα απανωτά χτυπήματα που δέχονται οι εργαζόμενοι, πρέπει όλοι να είμαστε ενωμένοι απέναντι στον κοινό «εχθρό» και στις βάρβαρες πολιτικές που μας τσακίζουν.

Πίστευα και πιστεύω πως: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

Εξ’ άλλου, η τοποθέτησή μου την περασμένη Κυριακή στο Εργατικό Κέντρο (την οποία σας παραθέτω και παρακαλώ να την δημοσιεύσετε), δεν δείχνει τίποτα περισσότερο – τίποτα λιγότερο.

Η τοποθέτησή μου στις εκλογές του Εργατικού Κέντρου 14 Δεκεμβρίου 2014

«Συνάδελφοι,
Χαίρομαι που σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά την τελευταία μας συνάντηση,  και παρά τις έντονες αντιπαραθέσεις που προέκυψαν, μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι μαζί σας και να συμμετέχω στις αρχαιρεσίες του εργατικού κέντρου.

Ελπίζω η στάση των συναδέλφων, παλιών συνδικαλιστών να αλλάξει και να σταματήσουν να χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα αποτροπής σύνταξης μελών στο Συνδικάτο μας ότι προσκείμεθα σε κομματικές οργανώσεις. Αισθάνομαι οργή όταν συνάδελφοι συνδικαλιστές  χρησιμοποιούν απαρχαιωμένες τακτικές που παραπέμπουν στην εποχή του διχασμού.

Είμαι εδώ σήμερα και συμμετέχω στο ενωτικό ψηφοδέλτιό σας για ένα απλό λόγο. 

Απλώνω το χέρι και ζητώ αγωνιστική συμπόρευση στη λύση των προβλημάτων του κλάδου μας, που δυστυχώς δεν λύνονται με προσευχές, ούτε με παρακάλια στους βουλευτές που υπογράφουν τα μνημόνια και λένε σε όλα ναι,  παρά μόνο με αδιάκοπο αγώνα. 

Τα νέα μέτρα θίγουν τους πάντες και δεν ξεχωρίζουν παλιούς και νέους ασφαλισμένους,  δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα. 

Θίγουν εργαζόμενες μητέρες με ανήλικα παιδιά.
Τσακίζουν τους νέους μας!
Καταργούν κατακτήσεις χρόνων, που κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες, για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους.
Υπόσχονται πως παίρνουν μέτρα για το καλό μας, όμως πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους  φέρνουν νέα και λένε πάλι το ίδιο παραμύθι.
Βλέπουμε να κατρακυλάνε οι συντάξεις, να ανεβαίνουν τα όρια ηλικίας, να μειώνονται οι παροχές υγείας, που σε λίγο θα εξαρτώνται από τον αριθμό των ενσήμων με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε είδος πολυτελείας.

Είναι έγκλημα σε βάρος των οικοδόμων, των εργαζομένων στον τουρισμό, και όλων όσων εκ των πραγμάτων δουλεύουν λιγότερο από 300 ημέρες το χρόνο, σε βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων που είναι καταδικασμένοι στη ανεργία ή στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Οι λύσεις, που δίνει η κυβέρνηση στοχεύουν να φτιάξουν ένα κράτος πιο αποτελεσματικό για τα συμφέροντα τους, με το λαό να φυτοζωεί με ένα «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», με ψίχουλα αντί για σύνταξη και μεροκάματο, χωρίς αξιοπρέπεια.

Έμεινα άφωνη όταν την περασμένη Κυριακή στο Παγκρήτιο Συλλαλητήριο άκουσα Πρόεδρο Εργατικού κέντρου να λέει… «και τι θέλουμε εμείς, ένα πιάτο φαί»… Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι μου… ήθελα χιουμοριστικά να συμπληρώσω…

Συνάδελφοι,
Μπορούμε και έχουμε χρέος να τους σταματήσουμε, μπορούμε να γίνουμε ο καταλύτης των εξελίξεων.
Να βάλουμε εμπόδια στον αντεργατικό οδοστρωτήρα και στο τσουνάμι των καθημερινών επιθέσεων. 

Έχουμε ευθύνη και καθήκον να αντιδράσουμε δυναμικά: 

 
Για τους ξενοδοχοϋπάλληλους της Ιεράπετρας που έμειναν εκτός σύμβασης
Για τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν άνιση μεταχείριση στη δουλειά τους
Για τους απλήρωτους επί μήνες που ήλθαν από όλα τα σημεία στης Ελλάδας στην Ελούντα για ένα μεροκάματο
Για εμάς και τα παιδιά μας!

Να συσπειρωθούμε σε μια γροθιά και να στείλουμε το μήνυμα ότι δε συμβιβαζόμαστε, και  παλεύουμε με επίκεντρο τα δικά μας συμφέροντα.
Ότι δε δεχόμαστε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, ή με υποτυπώδη μεροκάματα, χωρίς σύνταξη.
Και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν, σήμερα, που υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι εργαζόμενοι να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο με βάση την κοινωνική εξέλιξη, να θυσιαστούμε για τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Με οργάνωση και αγώνα μπορούμε να τα καταφέρουμε!
Αργά ή γρήγορα, εμείς οι εργαζόμενοι, θα βρεθούμε στο προσκήνιο των εξελίξεων».
Ευχαριστώ για την φιλοξενία,
Λένα Νικολοπούλου
Πρόεδρος του Συνδικάτου «ΤΑΛΩΣ»