Για 'σένα Γυναίκα

Η μέρα της Γυναίκας σήμερα...

Δεν είναι μόνο ένα μπουκέτο λουλούδια μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητάς σου…

Δεν είναι μια ακόμα κουβέντα στην τηλεόραση, για το πόσο «ωραία» και «καλή» είσαι, όταν δεν θέλουν να σκέφτεσαι πόσο «υποτιμημένη» και «ανισότιμη» σε λογαριάζουν…

Δεν είναι ένα και μοναδικό βράδυ ομαδικού ξεφαντώματος, που την άλλη κιόλας μέρα θα αντικατασταθεί από μια ανούσια ζωή μοναχικής απελπισίας…

Η 8 του Μάρτη ΔΕΝ είναι μέρα γιορτής!
  

•   Είναι μέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις εργάτριες που έσπασαν το φόβο τους, τολμώντας να διεκδικήσουν όσα τους ανήκαν, και για όσες άλλες τις ακολούθησαν αργότερα!

•  Είναι μέρα σκέψης και δράσης για τις γυναίκες και τους άντρες εργαζόμενους γιατί δεν είναι ούτε το φύλο, ούτε το χρώμα, ούτε η φυλή που κάνουν τους ανθρώπους αντίπαλους!

•  Είναι μέρα υπόσχεσης για τον συνεχή αγώνα των γυναικών του σήμερα!

Για 'σένα Γυναίκα!

Του καθημερινού μόχθου, της οικογένειας, της φάμπρικας, του ξενοδοχείου, του χωραφιού, του μικρομάγαζου, του θρανίου και του γραφείου, σε όποια φυλή κι αν ανήκεις, υπάρχει μόνο η λύση του καθημερινού, οργανωμένου και συλλογικού αγώνα ενάντια στο σύστημα που σε καταδυναστεύει.

Διεκδικούμε το δικαίωμά μας να καθορίζουμε το παρόν και το μέλλον μας!

“…Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες, τίμιες ή σπιτωμένες, 

ακόμα κι άλλες εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού, 

γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,

νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά πίσω από την αγνότητα,

την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που κρύβεται πίσω απ’ την κακία.

Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε

πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,

μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον, γιατί τα χρόνια περνάνε…

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες για να τους αρέσουμε –

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες, κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται 

πίσω απ’τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….

Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες, τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;

Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες, 

πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…

Λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; 

Τι ψάχνουμε παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;

Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και την επανάληψη. 

Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή- κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.

Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε, κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,

ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες, κι ύστερα τίποτα. 

Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.

Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.

Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν παρά μονάχα σα μητέρες, 

δεν μπόρεσαν να μας δουν ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους- 

με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα στο εσωτερικό μας πάθος,

αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς μας…”

(Τάσος Λειβαδίτης -  «Γυναίκες» απόσπασμα από το «Καντάτα 1960»)