Ανακοίνωση - Κάλεσμα

Απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους του κλάδου, στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό, σε όλους αυτούς που δουλεύουν με δεκάδες διαφορετικές σχέσεις εργασίας.

 • Στους ελάχιστους πλέον συναδέλφους που έχουν ακόμη μόνιμη και σταθερή δουλειά, κυρίως στα ξενοδοχεία και ζουν κάτω από το φόβο μιας απόλυσης, αλλά και σε όσους νομίζουν ότι ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω τους δεν τους αγγίζει.
 

 • Στους νέους και νέες που βγήκαν τώρα στην παραγωγή και δουλεύουν ανασφάλιστοι, στην καλύτερη περίπτωση με 4ωρη απασχόληση, ή μέσα από προγράμματα μαθητείας.

 • Στους εργαζόμενους που δουλεύουν με συμβάσεις μιας μέρας (εξτρά) για πολλά χρόνια, περιμένοντας πάνω από το τηλέφωνο μήπως τους πάρει κάποιος για άλλο ένα μεροκάματο.

 • Στους εργαζόμενους που αποτελούν τον σύγχρονο δούλο, αφού τους νοικιάζουν δεκάδες γραφεία και συνεργεία σε μεγάλα ξενοδοχεία και catering, με μισθούς και συνθήκες δουλειάς που όχι μόνο δεν αντιστοιχούν σε αυτές των άλλων συναδέλφων, αλλά και χωρίς να εφαρμόζεται τίποτε από την εργατική νομοθεσία, αυτή που απέμεινε από την επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ και μεγαλοεργοδοσίας τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια.

 • Στους εποχικούς που πρέπει με ετήσιο εισόδημα 2.500-3.000 ευρώ να βγάλουν όλη τη χρονιά, από φέτος χωρίς το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ.

 • Στους άνεργους που ξεζούμισαν οι εργοδότες στα πιο παραγωγικά τους χρόνια και τώρα τους έχουν πετάξει σαν «στυμμένες λεμονόκουπες» γιατί είναι λέει «αντιτουριστικοί».

Μέχρι τώρα, η πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου, αντιδρούσε ή όχι σε όλα τα παραπάνω, ανάλογα με την εργασιακή του σχέση, την οικονομική ή οικογενειακή του κατάσταση.
Ο μόνιμος πάλευε να κρατήσει τη δουλειά και γι’ αυτό έκανε καθημερινές υποχωρήσεις, μην τυχόν και καταλήξει μισοαπασχολούμενος ή άνεργος.
Ο 4ωρίτης με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα δουλέψει 8ωρο, έκανε απλήρωτες υπερωρίες.
Ο εποχικός με την προσδοκία ότι θα τον καλέσουν και την επόμενη σεζόν δεν έβγαζε άχνα για το μαρτύριο της εντατικοποίησης, 5 μήνες χωρίς ρεπό.
Ο εξτρά με την αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο και να βρει μεροκάματο σε ένα από τα 10 ξενοδοχεία που παρακάλεσε για μιας μέρας δουλειά.
Η συναδέλφισσα από το δουλεμπορικό με την ψευδαίσθηση πως θα γίνει μόνιμη, κάνει μέσα σε μια μέρα όσα θα έκανε σε τρεις.

Όμως οι οικογένειες όλων μας ζουν τις ίδιες ανησυχίες.
Τα παιδιά μας βιώνουν τα ίδια αδιέξοδα.
Τα περισσότερα έχουν παραπάνω από ένα πτυχία για τα οποία στερηθήκαμε σχεδόν τα πάντα.
Έχουμε στην οικογένειά μας αδέρφια, γονείς, παιδιά, ανέργους, ή σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ό,τι δεν ήξερε τι επικρατούσε χτες, ή ότι δεν ξέρει τι γίνεται σήμερα.
Επιπλέον, παρά τα όσα προσπαθούν να πείσουν ότι μας χωρίζουν, μας ενώνει ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, ηλικία, εργασιακή σχέση, χώρο δουλειάς, κλάδο η θέση μας στην παραγωγή:
Πουλάμε την εργατική μας δύναμη, παράγοντας όλο τον πλούτο, από τον οποίο παίρνουμε μονάχα το μέρος εκείνο που είναι αναγκαίο για να επιβιώσουμε (και πλέον τώρα με την κρίση ούτε κι αυτό).

Συνάδελφοι, ελάτε στο Συνδικάτο μας για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα και να δώσουμε μαζί τις μάχες που έρχονται.